18. Yosemite, 4th of July & Death Valley (update)
Hoi allemaal, ik heb heel erg veel te vertellen over de afgelopen dagen, maar ik heb gewoonweg geen tijd om dat te typen. We hebben een strak schema en ik heb hier in de WiFi van het Super 8 hotel in Las Vegas alleen tijd om een shitload foto's te uploaden en op de kaart aan te prikken waar we ongeveer langs gekomen zijn.
Ook bij de foto's staan nauwelijks beschrijvingen, want daar is geen tijd voor! Misschien dat ik de verhalen later alsnog een keer uitgebreid zal uploaden, maar voor nu moeten jullie het even doen met een kaartje en wat foto's. Heel jammer, want ik heb zo ontzettend veel gezien en dus te vertellen. Deal with it I suppose
Edit: Ik heb de beschrijvingen van de foto's enigszins bijgewerkt, maar voor een volledige blog-update ben ik iets te tipsy en bovendien is het hier 02:30 AM, dus ga ik lekker slapen!
17. So long
Nondedju wat is het kut om afscheid te nemen!
Ik was vrij opgelaten toen ik de residentie verliet en voor de laatste keer met de muziek in de oren en een banaan in de hand door Kearny Street en Market Street naar de talenschool liep. Het was mijn laatste dag en daarom was ik blij om nog een keer onder mijn vrienden en medestudenten te zijn voor de onvermijdelijke nadering van mijn vertrek. Zelfs het drie kwartier kijken naar een documentaire vol complottheorieën over 9/11 was een zegen, want het was de laatste keer dat ik het met Bruce over dergelijke onderwerpen kon hebben.
Om 12 uur was het graduation-moment en werd ik door bovengenoemde triomfantelijk naar voren geroepen voor mijn laatste minuten van glorie. Na het ontvangen van het certificaat volgde van mijn kant een kleine speech om kort terug te blikken op de mooie tijd in Embassy, om de staff te bedanken voor hun onvermoeibare humor en vrolijkheid en mijn medestudenten voor de geweldige momenten die ik hier heb beleefd. Ik hoefde niet eens na te denken welke woorden te gebruiken, want mijn Engels is ten eerste aanzienlijk verbeterd en ten tweede kwamen ze recht uit het hart. Nu ik me na 3 weken al zo voel en zo veel vrienden heb gemaakt, is het niet eens voor te stellen hoe lastig het moet zijn om afscheid te nemen voor mensen die hier meerdere maanden verblijven.
Na deze bijeenkomst werd ik als een soort celebrity omringd door mijn Aziatische vrienden en vriendinnen die allemaal met me op de foto wilden; ik pakte er bijna een pen bij om handtekeningen uit te delen. Dat is iets in de Aziatische cultuur denk ik, want ik zag hetzelfde fenomeen de voorgaande vrijdagen ook al en haast nooit stonden er Amerikanen of Europeanen tussen
Voor de lunch gingen we met een groep van welgeteld 14 man door zonnige straten op weg naar North Beach om de bediening van een Italiaans restaurantje te terroriseren. 15 Dollar voor een salade, maar de gezelligheid was gratis! Met Margherita en twee Japanse mattie's heb ik de rest van de middag heerlijk gezeten in het zonovergoten Washington Square Park. In het gras liggend heb ik de sterkte van de zon een beetje onderschat, want waar er eerst nog weinig gevolgen bestonden van het constant dragen van een ooglap in de buitenlucht, steekt een witte vlek rond mijn rechteroog nu scherp af tegen mijn rode voorhoofd en neus. Dan kunnen mensen in ieder geval zien dat ik goed weer heb gehad.
Omdat er die avond passend genoeg een feestje was in deze keer de Vantaggio Turk Residence, besloten we in de namiddag uiteen te gaan om even een voorbereidend dutje te doen. Natuurlijk wilde het lot toen weer dat ik me grandioos versliep en me ontiegelijk moest haasten om daar te komen. In de veel te trage bus er naartoe accepteerde ik het feit dat ik aardig laat zou zijn en luisterde ik ongemerkt mee naar het verhaal van een zwangere zwarte dame die die avond zou optreden in een kleine bar in de omgeving, om wat geld te sparen voor haar aanstaande vierde kind. De bus die ik daarna moest nemen reed volgens de live-tracker letterlijk langzamer dan dat ik liep, dus ben ik maar overgestapt op de benenwagen.
In Vantaggio waren er bekenden en drank in overvloed en heb ik me op mijn allerlaatste avond zeer goed vermaakt. Om een uur of 12 of 1 werden we hartelijk verzocht het gebouw te verlaten en heb ik na wat hangen op straat mijn vrienden adieu geknuffeld en mijn vriendinnen vaarwel gekust. Uber bracht me netjes thuis, waar ik de volgende ochtend met een leuke kater wakker werd
Half etend en half opruimend heb ik nog een was gedraaid en ondertussen mijn rugtas ingepakt ('brakpacken' noem ik het) en daarna de sleutel van #kamer402 netjes ingeleverd. Nu zit ik nog even van de WiFi en stroom te profiteren in de lounge-room beneden, voordat ik om 6 PM in Hotel Metropolis moet zijn voor de start van mijn nieuwe avontuur. Wanneer ik vanaf vandaag weer internet zal hebben is volledig onbekend: het kan dat je een week niets van me hoort en het kan dat ik bijna elke dag kan updaten. Ik heb werkelijk geen idee, we zien het wel
Dus ja, ik ben enthousiast om te beginnen aan een korte doch spannende reis naar allerlei nieuwe locaties met nieuwe reisgenoten, maar het is onwijs lastig om mijn rug te keren naar de mensen en ervaringen van San Francisco. Het is een dure maar prachtige stad; een geweldige sfeer en fantastische plek om te zien en te zijn. De lol die ik heb gehad met mijn vrienden van over de hele wereld is om nooit te vergeten en wie weet zie ik sommigen ooit nog terug! Het is cliché, maar achteraf zijn de afgelopen drie weken razendsnel voorbij gevlogen.
16. West to east; we'll meet again
Je denkt dat je na 3 weken geen nieuwe dingen meer kunt zien, maar toch komen er dan weer leuke ervaringen op je pad. Met Félix en de Italiaanse en Russische meiden (Margherita en Liza) ben ik rond gaan kijken in de tot nog toe onbekeken Haight-Ashbury buurt, ook wel bekend als de hippie-buurt. Dat klopte wel aardig, want er waren talloze naar wierrook ruikende figuren met honderden armbandjes en felgekleurde kleding, en winkeltjes die exact dat soort troep verkochten. Daarnaast waren er mooie graffiti-kunstwerken, een enorme music record store en gezellige boekenzaakjes te vinden. In een van die laatstgenoemden heb ik een bundel met verhalen van o.a. Stephen King en George R. R. Martin aangeschaft, zodat ik de komende tijd en vooral in het vliegtuig wat te lezen heb. Onderweg hebben we verder slechte YouTube-liedjes lopen nazingen en Franse straattaal naar elkaar geroepen, voordat we weer aan boord gingen van de Muni inbound.
Terug in het centrum haakte Félix af om het zoveelste presentje voor sa femme te kopen en omdat het mistig en fucking koud was, ben ik met de dames een Starbucks in gedoken om even op te warmen. Ik heb ze nog wat sightseeing-tips gegeven, alsof ik na 3 weken een echte ervaringsdeskundige van de stad was, maar vanwege de grimmige weersomstandigheden zijn we tamelijk vroeg weer naar huis gegaan. Dit had ik samen met de foto's gisteren al allemaal moeten uploaden, maar dat kwam er vanwege meerdere redenen niet van: 1. Ik was te lui.
Vandaag was een aparte les op school, want Bruce had een leuk spelletje bedacht om onze spreekvaardigheid te verbeteren. We moesten allemaal 5 dingen bedenken om aan onze klasgenootjes te verkopen en ondertussen hadden we een budget van 100 dollar om zelf dingen te kopen. Dit zorgde uiteraard voor idiote producten en daaraan verbonden onderhandelingen. Ik heb bijvoorbeeld een nep-ID voor 65 dollar en een sixpack bier voor 20 dollar verkocht, een volledig gebouw in het centrum van SF voor 62 dollar op de kop getikt en een wingsuit geruild voor een space ship en 10 dollar. Als je je afvraagt hoe ik zulke belachelijke deals heb weten te sluiten: Aziaten zijn erg slecht in onderhandelen. Was het echte leven maar zo goed zaken doen. Bruce had in ieder geval wel gelijk: het was een goede manier om mijn Engels te oefenen, want verkooppraatjes had ik nog niet eerder in een andere taal toegepast.
Hierna kwam helaas een verdrietig momentje, want het was tijd voor mijn groep Franse vrienden om te vertrekken
Na dit voorlopige vaarwel heb ik in Market Street head bobbing naast een aantal freestyle rappers in het teruggekeerde zonnetje zitten wachten op Pepperoni en Liza, die me opnieuw hadden uitgenodigd om deze keer naar Ocean Beach te gaan. Als een halfbakken tour guide/guido heb ik ons daar naartoe geleid en hebben we wat langs de branding gewandeld en in het zand gezeten. Dat was trouwens veel minder zomers dan het klinkt, want aan zee in San Francisco is het grauw en niet boven de 20 graden; voor hot beaches and hot bitches kun je denk ik beter in LA terecht. Verderop het strand was trouwens een dikke jongeman die in het zicht van voorbijgangers regelmatig zijn zwembroek naar beneden trok om indruk op ze te maken met zijn ring ding dingeling. Dat soort rare fratsen negeerden we maar even, totdat hij mij specifiek aansprak om wat te vragen. Na wat small talk die best normaal overkwam, vervolgde het gesprek ongeveer als volgt:
''Hey when I showed my dick just now, do you think the girls where impressed?''
''I don't think that got the expected result man''
''Oh haha, well maybe if I can borrow your phone; I have some beef turkey and drinks, maybe I can call some bitches for us to fuck?''
''Nah I'm good, don't need to fuck any bitches right now''
''Haha allright, just come say hi when you see me somewhere, okay?''
''Sure''
Dus ja, dat was nogal vreemd. De meisjes waren een beetje creeped out, maar ik had medelijden met die jongen. Hij had duidelijk een soort sociale beperking waardoor hij niet echt doorhad dat wat hij aan het doen was, best raar is. Maarja, zoals ik al zei, je blijft dus van alles tegenkomen in deze stad.
Na het strand nam ik Prosciutto en Liza mee naar Twin Peaks, om het uitzicht vanaf daar ook eens in daglicht en ZONDER mist te zien. Dat was sick, want bovenop stond een orkaanachtige stormwind die ons bijna van de heuvel af blies, maar wel weer voor een nieuwe ervaring zorgde (ik blijf maar terugkomen op 'nieuwe ervaringen', die zijn belangrijk okee). Hiermee was deze volle dag nog steeds niet voobij, want via een kebabzaak in Castro waarvan ik nog steeds uit mijn bek meur verplaatsten we ons terug naar het oosten, om daar bus 25 naar Treasure/Yerba Buena Island te nemen. Het was namelijk rond 8:30 PM (zonsondergang) en ik wilde de prachtige foto van de Bay Bridge en de stad op het fotobehang in mijn slaapkamer recreëren. Dat was helaas niet mogelijk, want die foto is ergens in de bosjes naast een alleen voor auto's toegankelijke weg genomen, dus was het voor ons niet haalbaar om daar te komen. Niet dat dat een ramp is, want vanaf Treasure Island waren er ook prachtige plaatjes van de oplichtende stad tegen de verduisterende lucht.
Vanavond blijkt al mijn laatste avond met Ander te zijn, want hij gaat morgen op een Independence Weekend trip naar LA. Samen drinken we dus nog wat corona's terwijl ik deze blog typ en morgenochtend schud ik voor de laatste keer zijn hand (wauw dat klonk wel erg dramatisch, maar ik denk dat ik het lekker zo laat). Ook is mijn eigen graduation morgen: ik ben misschien wel enthousiaster dan bij mijn middelbare school graduation
PS: Ik heb eindelijk de foto's van Volunteer Day, dus die staan er ook ergens tussen vandaag.
15. Road trip!
Gisteren had ik weer even overgeslagen, omdat er niet veel was gebeurd
Enigszins begrijpelijk natuurlijk dat ik daardoor de volgende dag het eerste lesuur even misliep. Dat is trouwens van geen invloed op mijn studieresultaten, want ik ben in twee weken van niveau 14 naar 15 gegaan: dat is het hoogst mogelijke niveau! In ieder geval, toen ik uiteindelijk dus het lokaal binnen kwam paraderen, zag ik dat we eindelijk nieuwe aanwinsten voor onze leuke lesgroep hadden: een Italiaanse en een Russische juffrouw. Beiden namen regelmatig deel aan de open conversaties met Bruce, dus in contrast met de eenzijdige woordenwisselingen van vooral mijn kant in de eerste week, was de ruimte nu een kakofonie van allerlei accenten die hun zegje wilden doen. Ik ben er blij mee: zo houd je de lessen tenminste een beetje in leven!
Na uitgebreid hangen en lullen met vrienden uit allerlei klassen (wat steeds makkelijker wordt naarmate je nieuwe mensen leert kennen) en het onmisbare (bijna dagelijkse) goedkope broodje van Subway, was het dan eindelijk zover. Clément had wederom een karretje gehuurd en deze keer kon ik hem mee ophalen! Geen Mustang helaas, maar een BMW SUV is ook prima en wat milder wat betreft beenruimte. Samen pikten we de gezellige heer Renato en de lieftallige dames Aurora en Donia op (die er zondag ook bij waren), en trapte Clément la voiture met een rap tempo naar het zuiden.
Terwijl de temperatuur op de autothermometer langzaam omhoog kroop en mijn broek steeds meer aan mijn kuiten begon te plakken, besefte ik dat ik opnieuw niet op de weersomstandigheden gekleed was. Wegdenken en doorpakken, zeggen we dan. Onze bestemming was Stanford University, een campus van 2 bij 2 kilometer die met 60.000 studenten gewoon groter is dan Maarssen (niet dat er weinig dingen groter dan Maarssen zijn). En dit was niet een campus met flatgebouwtjes in het bos zoals in Enschede; nee, dit was het fucking Potsdamse Sanssouci Park. Schone straten, pompeuze gebouwen, idyllische fonteintjes en alle denkbare voorzieningen. Vooral dat laatste was gestoord: fire departments, police departments, ziekenhuis, boekenwinkel, kledingwinkels, kerk, zwembaden, sportstadion, kunstexposities en ga zo maar door. Het was in feite een zelfstandig functionerend dorp. Daar betaal je ook wel wat voor, want het gemiddelde jaarlijkse collegegeld voor Stanford bedraagt 60.000 dollar. Welcome in America, where only rich people can be educated.
Nadat we Renato bij zijn huis in Palo Alto hadden afgezet, vervolgden we onze mini road trip richting de Pacifische kust, in de hoop een glimp op te kunnen vangen van de ondergaande zon. Via de 280 en de 92 meanderden we door prachtige Californische landschappen met de meest chille vibes blastend uit de speakers. Helaas moesten we de hete doch aangename dertig graden van het binnenland binnen een tijdspan van 20 minuten achterlaten voor de koele dertien graden van de mistige kustgebieden. Van de ondergaande zon was dus niet veel te zien, maar als plan B zijn we toen de Twin Peaks opgereden om Alp-achtige temperaturen en belemmerde vergezichten te ervaren. Als afsluiting van deze begrijpelijk ontzettend geslaagde dag hebben we ons in een gezellig restaurantje onder de ogen van een zeer vriendelijke bediening vol zitten stouwen met lang begeerde pizza's. Nadat we ook de meiden netjes hadden afgezet bij hun residence, twijfelden Clément en ik nog of we naar Treasure Island zouden gaan om de lichten van de Bay Bridge en de stad te bekijken, maar vanwege een afgrijselijke file op de brug hebben we daar alsnog vanaf gezien.
Voor vertrek naar de VS had ik niet verwacht dat mijn cliché en onrealistische verwachtingen van een road trip in de Californische zon waar zouden komen, maar vandaag is precies dat gewoon gebeurd. Het was ongelofelijk
14. Gay Pride
Zoals verwacht bleek de helft van de jongens gisteravond alsnog niet naar Castro te gaan, dus ben ik ook lekker thuis wat blijven bijslapen, zodat ik weer op tijd m'n nest uit kon. Vandaag was namelijk de San Francisco Gay Pride!
De hele stad en meer was op de been: man en vrouw, jong en oud, blank en zwart, gay en straight, het maakte vandaag allemaal niet uit. Iedereen was in hun meest kleurige en minst verhullende outfits tevoorschijn gekomen, soms zelfs niets verhullend
In de talenschool hadden we vanaf de derde verdieping een goed uitzicht op de Pride Parade, die als een regenboog door de Market Street gleed. Daar heb ik met een aantal anderen gezellig naakte mensen zitten te spotten; een goede 90 procent daarvan bestond uit mannen boven de 50, maar zoals ik al zei: vandaag maakte dat allemaal niets uit.
Een groot deel van de Civic Center regio was volledig afgezet en als een soort festivalterrein ingericht. De muziek was middelmatig en het eten en drinken was duur, maar de sfeer was absoluut geweldig. Iedereen was zo vriendelijk en open tegen elkaar; dat was echt een apart iets om mee te maken. Samen met een Colombiaanse, een Chileen, een Zwitser en Clément heb ik eerst een uurtje in de rij gestaan om binnen te komen. Bij de ingang wemelde het van de agenten en moest je een metaaldetector en een tascontrole doorlopen. De slachting in Orlando hou je altijd in je achterhoofd, maar er was tussen de mensen verder beslist geen spanning te bemerken. We hebben op het terrein rondgelopen, in het gras gechilld en praatjes gemaakt met willekeurige queers, gays en noem het maar op. Overal waren jonge en oude mannen in strakke leren onderbroekjes, schaars geklede groepen lesbiennes en dikke zwarte vrouwen met een ontelbaar aantal Pride-versieringen om hun lichaam. In deze aangename freakshow ben ik trouwens geen enkele keer aangerand of 'betwerked' (nog een woordspinsel dat vanaf nu legitiem is) en ook heb ik nauwelijks andere vunzige taferelen gezien. Over het algemeen was het gewoon een heel vet evenement!
We kwamen daar ook een viertal bekenden van de Embassy tegen en besloten met deze uitgebreide groep op zoek te gaan naar een bar met live TV. Die namiddag werd namelijk de finale van de Copa América gespeeld (het EK van de Amerika's) en Chili nam daaraan deel. In de Golden Gate Grill hebben we gezellig biertjes zitten drinken, gekletst, gepoold en uiteraard de wedstrijd gekeken. Het was lachen en op zulke momenten worden ook altijd ideeën voor de volgende week geopperd. Dat is het voordeel van alleen reizen: je ontmoet elke dag weer nieuwe vrienden
13. Jelly Beans, hitte en heel veel Frans
Het was even aanpoten toen na nauwelijks vier uur nachtrust vanochtend de wekker om zeven uur ging. Gelukkig kwam ik netjes op tijd bij de talenschool aan en kon ik samen met ongeveer 20 anderen de gele schoolbus betreden die op ons stond te wachten. Hoe cool is dat, als een elementary school leerling in de gele bus op een field trip!
De bestemming was Fairfield en later Vacaville. Het was op het moment dat ik uit de bus stapte dat ik besefte dat je het frisse zeebriesje van San Francisco en het daaruit volgende dragen van lange broeken niet voor lief kunt nemen. Hier was het rustig 35 graden zonder wind. Dat was zacht gezegd dus wel even wennen. In andere woorden, ik had het gevoel dat mijn lichaamshaar aan het wegschroeien was en mijn zweet ter plekke verdampte.
In Fairfield bezochten we eerst de Jelly Bean fabriek, die gevuld was met honderden kunstmatige geurtjes en kleurtjes. Was allemaal wel apart om te zien, maar verder niet bijzonder interessant. Aan het einde van de tour kregen we de gelegenheid om de Jelly Beans ook aan te schaffen, en dat is wat ik dan maar heb gedaan. Alleen had ik natuurlijk weer veel te veel van die kankerverwekkende troep in m'n zakje gegooid, dus heb ik in de bus de helft zitten uitdelen aan mijn Franse compagnons.
De volgende fabriek was om de hoek: die van het Budweiser-bier. Dat is het grootste biermerk in de VS, maar dit was lang niet de grootste fabriek. De rondleiding over de werkvloer was ook vrij teleurstellend, want er viel bijna niets te zien, behalve luide machines en rondrijdende vorkheftrucks. De 21-jarigen en ouder mochten ook deelnemen aan de proeverij. Die stelde al helemaal niets voor: twee keer een biertje. Uiteraard werden die biertjes onder elkaar doorgegeven en daarom denk ik dat ik het gewoon bij Europese merken hou, want deze waren niet veel soeps. Gezelligheid en misschien nog wel belangrijker air conditioning waren gelukkig wel aanwezig, dus na wat rondkloten met grote Jengablokken vervolgden we de reis naar Vacaville.
Daar was een verzameling van iets van 200 winkels, dus van tevoren hadden wij een enorm winkelcentrum in gedachten waar we eventjes rond konden struinen. Dat 'winkelcentrum' bestond echter uit twee gigantische parkeerterreinen met de winkels daar allemaal omheen. Buiten dus. Bovendien kregen we niet eventjes, maar tweeëneenhalf uur om rond te kijken... Om dus de levensgrote asfalt-grillplaat in het midden te vermijden, gingen we van winkel naar winkel de parkeerplaats rond om telkens bij te komen in de gekoelde gebouwen. Sommige jongens hebben wat schoenen gekocht, maar verder was het een beetje de tijd verdoen. Ach, dan heb ik alvast een voorproefje gehad van mijn tour over een week. In Las Vegas is het bijvoorbeeld 42 graden en in Death Valley 47. In de zomer op reis naar California en Nevada, goed idee Guido.
De terugreis was deels een beetje indommelen, deels het dorre, heuvelachtige landschap van northern California aanschouwen endeels proberen mijn kennis van de Franse taal weer op te graven om mijn vrienden te begrijpen (een voornamelijk onsuccesvol proces). Ze nodigden me ook uit om vanavond wat te gaan drinken in Castro, hoe dat dan ook in zijn werk mag gaan met vijf minderjarigen. In ieder geval weet je met hun groep nooit welke plannen doorgaan en wie er hoe laat komen opdagen, dus ik ga eerst maar even een dutje doen.
12. Party in the USA
Het is hier al voorbij 2 uur 's nachts, maar ik wil nu vast een update plaatsen. Morgen wordt waarschijnlijk namelijk een drukke dag en ik weet niet of ik alles van vandaag dan nog heb onthouden. De beperkingen van het menselijke geheugen, wat doe je eraan.
Vrijdag was net als vorige week de dag van de graduations en de Conversation Club. Ook net als vorige week waren het weer een aantal veel te verlegen Aziaten die een geforceerde speech gaven om de medewerkers van de school te bedanken. Lief, I guess, maar het is altijd een beetje hetzelfde verhaal
In scherp contrast met de dikke 15 man die vorige week kwam opdagen, bestond de Conversation Club vandaag in eerste instantie uit drie personen, inclusief Bruce. Later sloten gelukkig wel nog twee anderen aan, maar ondanks die aanvulling waren Bruce en ik alsnog het meest aan het woord. Veel te serieuze onderwerpen als de vluchtelingencrisis en de Brexit hebben we besproken, terwijl de anderen niet eens wisten wat die laatste inhield. Ik ben er niet precies zeker van wat ik er allemaal van moet denken, omdat ik het gevoel heb dat ik over deze kwestie niet voldoende geïnformeerd ben, maar ik weet wel dat door beide kampen belachelijk vuil campagne is gevoerd. En dan heb je Trump die komt vertellen dat hij de Brexit een goede beslissing vond. Dat zal wel Donald; ga maar terug naar Amerika.
De rest van de middag heb ik wederom de 2-in-1 bioscoop techniek toegepast, deze keer bij Free State of Jones en Independence Day. Beiden waren niet om over naar huis te schrijven, maar dat interesseerde me niet bijzonder veel. Het ongeneerd onderuit gezakt popcorn zitten snaaien in het donker is wat een groot deel van de voldoening teweeg brengt.
's Avonds ben ik voor het eerst gaan kijken bij de voetbalwedstrijden die blijkbaar elke woensdag en vrijdag plaatsvinden in de noordwestelijke hoek van Fillmore District. Hier spelen teams van verschillende talenscholen of andere groeperingen een soort minicompetitie tegen elkaar. Uiteraard nam ik hier zelf niet aan deel, omdat ik facking zuig in voetbal, maar ik vond het heel leuk om te zien hoeveel mensen er op de been waren voor dit evenement: toch wel rond de 100 man, gok ik. Halverwege hoorden we nog knallen komen uit de omgeving van Castro (de homo-buurt) en werden er af en toe ongeruste blikken in die richting geworpen, maar zo te zien is er niets gebeurt en was het slechts vuurwerk. Over dit soort dingen ben je toch iets meer 'on edge' in de Verenigde Staten dan thuis.
Aan het voetbalveld heb ik mijn Koreaanse en Japanse medestudentjes wat beter leren kennen, waarna ik meteen werd uitgenodigd voor een feestje in de Monroe Residence, die de verblijfplaats van veel van hen is (oostelijke rand van Pacific Heights). Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen, want ik snakte na twee weken best wel naar wat drankjes includerende gezelligheid. In de lounge van de residence kwam een bonte verzameling mensen bijeen: studenten van onze talenschool, leeftijdsgenoten die daar verbleven en 'vrienden van'. Deze multiculturele mix van (grotendeels Aziatische) personen zorgde voor veel vertier en daarmee zoals gebruikelijk geluidsoverlast. De vriendelijke doch stricte Bill achter de front desk verzocht ons iets na elven dus om het pand te verlaten. Bill ontdekte in de volgende 20 minuten echter hoe koppig aangeschoten Aziaten kunnen zijn en gunde ons 'one hour' om boven op iemand's kamer verder te chillen. 'One hour' is een rekbaar begrip, Bill. Helaas ben ik binnen dit tijdsbestek compleet vergeten om een leuk kiekje te schieten; dat is wel jammer. Misschien komt er nog wel een avond voor een herkansing in dat opzicht, wie weet. Voor de terugweg waren we in eerste instantie van plan om te lopen, maar toen we met zijn vijven bleken te zijn, hebben we gewoon lekker een Uber genomen die er vijf minuutjes over deed.
Morgen is een excursie naar o.a. de Jelly Bean fabriek en de Budweiser fabriek, als ik me niet verslaap. Want ik zet net de wekker en zie dat ik nog maar een slordige vier uur kan slapen. Tijd om dit af te ronden dus.
11. Mom's spaghetti
Het was weer een al gekkigheid in het klaslokaal: als een stel debiele vierdeklassers hebben we met de hele groep zitten giebelen om grappige filmpjes en verhaaltjes. Alleen Birgit, de enige vrouw en enige student boven de dertig, had er iets minder lol in (niet dat dat die van ons in de weg stond). Als schrijfoefening was het de bedoeling dat we een enigszins romantische dialoog recreërden tussen twee fictieve personages, vergelijkbaar met Romeo en Juliet, alleen werd ons iets te veel vrijheid gelaten om de toon van het gesprek te bepalen. Bovendien moesten we er van Bruce allerlei uitdrukkingen in verwerken die niets met het onderwerp te maken hadden. Enkele voorbeelden van de mismaakte gruwelen die hieruit voortkwamen:
1. Een verhitte discussie waarin de Romeo halverwege vergeet waar hij het over had en het gesprek abrupt wordt afgesloten met kwade afscheidsgroeten. Zo romantisch
2. Een redneck-man die naar zijn TV schreeuwt en een redneck-vrouw die een prinses wil worden, komen erachter dat ze broer en zus zijn en besluiten vervolgens met elkaar naar bed te gaan. Een traditioneel Amerikaans sprookje.
3. Een botte en ongemakkelijke erotische woordenwisseling tussen twee schizofrene minnaars met Koreaanse accenten. De ietwat verontrustende climax van het gesprek: ''Are you okay? I can feel your sperm inside me''.
Dus ja, 'another day at school' is onderhand wel enigszins een understatement. Terwijl een Koreaan en een Taiwanees naast elkaar in slaap vielen, Bruce chocolade mushrooms uitdeelde (hoe kan het ook anders) en Clément ''j'ai faim'' mompelend letterlijk een uur lang door foto's van hamburgers aan het swipen was, keken we ook naar filmpjes van freestyle rappers op YouTube. Het eigenlijke onderwerp van de les was namelijk poëzie en varianten daarop. Het is hier dat we langs de ultieme rap classic 'Mom's Spaghetti' van Eminem kwamen. Je kunt die onder de volgende link vinden:https://www.youtube.com/watch?v=SW-BU6keEUw, zeker de eerste 38 seconden zijn absoluut de moeite waard. Als je dan toch bezig bent, kan het ook geen kwaad om deze bijzondere samenwerking tussen Lil Jon en Lazy Town nogmaals te bekijken:https://www.youtube.com/watch?v=K5tVbVu9Mkg. Er valt veel over te zeggen, maar het is waarschijnlijk beter dan de mixtape van Joe Kool die ik onlangs beluisterd had.
De rest van de middag was het prachtig weer, waarin ik vermoed dat ik met Félix meer verticale dan horizontale meters heb afgelegd. Echt waar, als ik terugkom uit San Francisco kan ik in de sportschool voor de rest van mijn leven leg day skippen, want je krijgt benen als een paard van deze stad.
Bij de Fisherman's Wharf heb ik eindelijk de zeeleeuwen gespot! Die beesten verdienen hun naam absoluut niet, want ten eerste liggen ze de hele dag buiten de zee te zonnen en ten tweede kost het ze al teveel moeite om een meeuw van hun lichaam af te schudden; nauwelijks een karaktertrek waarbij een leeuw als eerste te binnen schiet.
In die met souvenirshops beladen omgeving heb ik ook een typisch Amerikaanse (volgens de high school movies van de jaren '90 dan) varsity jacket aangeschaft, en een Californische nummerplaat om toe te voegen aan de bescheiden collectie van ijzeren plaatjes in mijn slaapkamer. Met het oog op de naderende Independence Day is sinds vandaag ook een beschamend toeristische pet met de Stars and Stripes erop in mijn bezit, zodat ik op die dag kan laten zien dat ik tenminste weet dat er iets met Amerikaanse nationale trots aan de hand is.
Terwijl ik dit typ, zit Ander achter mij belachelijk luid GTA 5 te spelen. In het Spaans roept hij uit volle borst allerlei nonsens in zijn microfoontje en lacht hij onnodig hard en hoog om voorvallen die niet eens grappig zijn. Irritant, is het passende woord, maar ik heb er geen grote problemen mee. Voor 11 uur stopt hij namelijk altijd netjes en hij is over het algemeen heel respectvol, dus dan gun ik hem in de avond altijd wel even zijn dagelijkse krijsuurtjes
