Het is hier al voorbij 2 uur 's nachts, maar ik wil nu vast een update plaatsen. Morgen wordt waarschijnlijk namelijk een drukke dag en ik weet niet of ik alles van vandaag dan nog heb onthouden. De beperkingen van het menselijke geheugen, wat doe je eraan.

Vrijdag was net als vorige week de dag van de graduations en de Conversation Club. Ook net als vorige week waren het weer een aantal veel te verlegen Aziaten die een geforceerde speech gaven om de medewerkers van de school te bedanken. Lief, I guess, maar het is altijd een beetje hetzelfde verhaal

In scherp contrast met de dikke 15 man die vorige week kwam opdagen, bestond de Conversation Club vandaag in eerste instantie uit drie personen, inclusief Bruce. Later sloten gelukkig wel nog twee anderen aan, maar ondanks die aanvulling waren Bruce en ik alsnog het meest aan het woord. Veel te serieuze onderwerpen als de vluchtelingencrisis en de Brexit hebben we besproken, terwijl de anderen niet eens wisten wat die laatste inhield. Ik ben er niet precies zeker van wat ik er allemaal van moet denken, omdat ik het gevoel heb dat ik over deze kwestie niet voldoende geïnformeerd ben, maar ik weet wel dat door beide kampen belachelijk vuil campagne is gevoerd. En dan heb je Trump die komt vertellen dat hij de Brexit een goede beslissing vond. Dat zal wel Donald; ga maar terug naar Amerika.

De rest van de middag heb ik wederom de 2-in-1 bioscoop techniek toegepast, deze keer bij Free State of Jones en Independence Day. Beiden waren niet om over naar huis te schrijven, maar dat interesseerde me niet bijzonder veel. Het ongeneerd onderuit gezakt popcorn zitten snaaien in het donker is wat een groot deel van de voldoening teweeg brengt.

's Avonds ben ik voor het eerst gaan kijken bij de voetbalwedstrijden die blijkbaar elke woensdag en vrijdag plaatsvinden in de noordwestelijke hoek van Fillmore District. Hier spelen teams van verschillende talenscholen of andere groeperingen een soort minicompetitie tegen elkaar. Uiteraard nam ik hier zelf niet aan deel, omdat ik facking zuig in voetbal, maar ik vond het heel leuk om te zien hoeveel mensen er op de been waren voor dit evenement: toch wel rond de 100 man, gok ik. Halverwege hoorden we nog knallen komen uit de omgeving van Castro (de homo-buurt) en werden er af en toe ongeruste blikken in die richting geworpen, maar zo te zien is er niets gebeurt en was het slechts vuurwerk. Over dit soort dingen ben je toch iets meer 'on edge' in de Verenigde Staten dan thuis.

Aan het voetbalveld heb ik mijn Koreaanse en Japanse medestudentjes wat beter leren kennen, waarna ik meteen werd uitgenodigd voor een feestje in de Monroe Residence, die de verblijfplaats van veel van hen is (oostelijke rand van Pacific Heights). Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen, want ik snakte na twee weken best wel naar wat drankjes includerende gezelligheid. In de lounge van de residence kwam een bonte verzameling mensen bijeen: studenten van onze talenschool, leeftijdsgenoten die daar verbleven en 'vrienden van'. Deze multiculturele mix van (grotendeels Aziatische) personen zorgde voor veel vertier en daarmee zoals gebruikelijk geluidsoverlast. De vriendelijke doch stricte Bill achter de front desk verzocht ons iets na elven dus om het pand te verlaten. Bill ontdekte in de volgende 20 minuten echter hoe koppig aangeschoten Aziaten kunnen zijn en gunde ons 'one hour' om boven op iemand's kamer verder te chillen. 'One hour' is een rekbaar begrip, Bill. Helaas ben ik binnen dit tijdsbestek compleet vergeten om een leuk kiekje te schieten; dat is wel jammer. Misschien komt er nog wel een avond voor een herkansing in dat opzicht, wie weet. Voor de terugweg waren we in eerste instantie van plan om te lopen, maar toen we met zijn vijven bleken te zijn, hebben we gewoon lekker een Uber genomen die er vijf minuutjes over deed.

Morgen is een excursie naar o.a. de Jelly Bean fabriek en de Budweiser fabriek, als ik me niet verslaap. Want ik zet net de wekker en zie dat ik nog maar een slordige vier uur kan slapen. Tijd om dit af te ronden dus.