Gisteren had ik weer even overgeslagen, omdat er niet veel was gebeurd

Na een vrij doorsnee schooldag en wat hangen in de student lounge met verscheidene medestudenten, heb ik in Columbus de (tamelijk epische) season finale van Game of Thrones gekeken en een gezond middagdutje gedaan (geslapen als een blok/marmot/baby/otter/roosje/zeekoe). Die avond zou ik namelijk 'wat gaan drinken' met mijn Aziatische vrienden in een bar in Castro. Met een geleende ID-kaart van een Franse compagnon op zak trachtte ik daar binnen te komen, maar dat verliep helaas niet helemaal volgens plan. Een tweede geleend ID en een kruisverhoor van de bouncer later, stond ik dus alsnog buiten. Na dit fiasco ben ik naar het centrum wedergekeerd en heb ik uit principe met Ander een paar cervezas gehaald en geleegd.

Enigszins begrijpelijk natuurlijk dat ik daardoor de volgende dag het eerste lesuur even misliep. Dat is trouwens van geen invloed op mijn studieresultaten, want ik ben in twee weken van niveau 14 naar 15 gegaan: dat is het hoogst mogelijke niveau! In ieder geval, toen ik uiteindelijk dus het lokaal binnen kwam paraderen, zag ik dat we eindelijk nieuwe aanwinsten voor onze leuke lesgroep hadden: een Italiaanse en een Russische juffrouw. Beiden namen regelmatig deel aan de open conversaties met Bruce, dus in contrast met de eenzijdige woordenwisselingen van vooral mijn kant in de eerste week, was de ruimte nu een kakofonie van allerlei accenten die hun zegje wilden doen. Ik ben er blij mee: zo houd je de lessen tenminste een beetje in leven!

Na uitgebreid hangen en lullen met vrienden uit allerlei klassen (wat steeds makkelijker wordt naarmate je nieuwe mensen leert kennen) en het onmisbare (bijna dagelijkse) goedkope broodje van Subway, was het dan eindelijk zover. Clément had wederom een karretje gehuurd en deze keer kon ik hem mee ophalen! Geen Mustang helaas, maar een BMW SUV is ook prima en wat milder wat betreft beenruimte. Samen pikten we de gezellige heer Renato en de lieftallige dames Aurora en Donia op (die er zondag ook bij waren), en trapte Clément la voiture met een rap tempo naar het zuiden.

Terwijl de temperatuur op de autothermometer langzaam omhoog kroop en mijn broek steeds meer aan mijn kuiten begon te plakken, besefte ik dat ik opnieuw niet op de weersomstandigheden gekleed was. Wegdenken en doorpakken, zeggen we dan. Onze bestemming was Stanford University, een campus van 2 bij 2 kilometer die met 60.000 studenten gewoon groter is dan Maarssen (niet dat er weinig dingen groter dan Maarssen zijn). En dit was niet een campus met flatgebouwtjes in het bos zoals in Enschede; nee, dit was het fucking Potsdamse Sanssouci Park. Schone straten, pompeuze gebouwen, idyllische fonteintjes en alle denkbare voorzieningen. Vooral dat laatste was gestoord: fire departments, police departments, ziekenhuis, boekenwinkel, kledingwinkels, kerk, zwembaden, sportstadion, kunstexposities en ga zo maar door. Het was in feite een zelfstandig functionerend dorp. Daar betaal je ook wel wat voor, want het gemiddelde jaarlijkse collegegeld voor Stanford bedraagt 60.000 dollar. Welcome in America, where only rich people can be educated.

Nadat we Renato bij zijn huis in Palo Alto hadden afgezet, vervolgden we onze mini road trip richting de Pacifische kust, in de hoop een glimp op te kunnen vangen van de ondergaande zon. Via de 280 en de 92 meanderden we door prachtige Californische landschappen met de meest chille vibes blastend uit de speakers. Helaas moesten we de hete doch aangename dertig graden van het binnenland binnen een tijdspan van 20 minuten achterlaten voor de koele dertien graden van de mistige kustgebieden. Van de ondergaande zon was dus niet veel te zien, maar als plan B zijn we toen de Twin Peaks opgereden om Alp-achtige temperaturen en belemmerde vergezichten te ervaren. Als afsluiting van deze begrijpelijk ontzettend geslaagde dag hebben we ons in een gezellig restaurantje onder de ogen van een zeer vriendelijke bediening vol zitten stouwen met lang begeerde pizza's. Nadat we ook de meiden netjes hadden afgezet bij hun residence, twijfelden Clément en ik nog of we naar Treasure Island zouden gaan om de lichten van de Bay Bridge en de stad te bekijken, maar vanwege een afgrijselijke file op de brug hebben we daar alsnog vanaf gezien.

Voor vertrek naar de VS had ik niet verwacht dat mijn cliché en onrealistische verwachtingen van een road trip in de Californische zon waar zouden komen, maar vandaag is precies dat gewoon gebeurd. Het was ongelofelijk