Edit: Excuses voor de late upload; dat had te maken met falend internet.

Ik ben alvast begonnen aan mijn terugreis, maar jullie had ik achtergelaten in Las Vegas!

Dinsdag

Rond een uur of 8 begon het feesten (want ik neem aan dat je snapt dat er daar gefeest moet worden) met het indrinken in een van onze kamers. De dames hadden allemaal hun mooie doch niet al te classy outfits aangetrokken (het blijft Vegas) en Ben en ik hadden ons enige overhemd uit de tas gevist

Daarna zijn we gewoon in een fucking partybus door de stad gaan touren, met uiteraard genoeg drank en party muziek aan boord en een stripper pole in het midden die we in de loop van de avond allemaal wel een keer uitgeprobeerd hebben. Samen met ons reisden 6 anderen van een G Adventures groep mee, inclusief een CEO die opvallend veel tijd aan de paal doorbracht... Hun groepje stak naast onze luidruchtige, enigszins dronken verzameling vrouwen wat stilletjes af, maar dat moesten ze zelf maar weten.

Onderweg stopten we bij de grote fonteinen van het Bellagio in het midden van de stad voor de enorme water- en lichtshow en bij het wereldberoemde 'Welcome to Fabulous Las Vegas' sign. Daar was zowaar nóg een gigantische G Adventures groep aanwezig, dus resulteerde dat in een heleboel belachelijke foto's met een heleboel mensen. Daar sta ik echter nauwelijks op, omdat ik als lange Hollander achteraan was geplaatst en iedereen vervolgens besloot zijn handen omhoog te gooien. Je kunt niet alles hebben. Later zijn we ook nog de Fremont Street in gelopen, die werd overdekt door het grootste LED-scherm ter wereld. Talloze zipliners zoefden over ons heen terwijl wij onder indruk waren van de lichtshow aan het plafond.

De uiteindelijke bestemming van onze party hardy bus was Omnia Nightclub, en ik wist dat ik 19 was, maar omdat Jennie voor ons gratis entree had geregeld, probeerde ik tussen de groep naar binnen te glippen. De eerste 3 bouncers kwam ik nog voorbij, maar omdat de controles in Las Vegas waarschijnlijk strenger zijn dan de Amerikaanse douane, werd ik samen met het ook 19-jarige Duitse meiske door de zoveelste uitsmijter tenslotte alsnog uit de rij verwijderd. Samen hebben we toen eigenlijk een beetje de casinovloeren afgestruind, zij de gokmachines uitproberend, ik (me bewust van die gokmachines) mijn benen rustend op de krukken. Na een korte wandeling door het bizarre centrum van de stad zijn we op een of andere manier dus teruggekomen bij het hotel, waar ik uiteraard als een blok in slaap viel op een van mijn zeer gewaardeerde, zachte tweepersoonsbedden.

Woensdag

Ook al was het later dan alle andere ochtenden in de tour, om 9 uur in de bus zitten was een uitdaging op zich. Nadat ik mijn lichaam met veel moeite in een zittende positie had gemanoeuvreerd, was het eerste wat ik die ochtend deed het atten van een liter Gatorade om de pijn te verzachten. Om 1 minuut voor 9 kwam ik bij de bus aanstrompelen, waarna de lange en vrij saaie reis kon beginnen. Onderweg hoorde ik de gestoorde verhalen van de dames die de vorige avond in Omnia hadden doorgebracht, maar verder heb ik vooral lekker zitten slapen.

Tot overmaat van ramp begon het op een gegeven moment naar bier te ruiken. In eerste instantie dacht ik dat het de lucht was die na gisteravond nog om mijzelf hing en probeerde ik verder te pitten, maar de stank bleef wel erg aanhouden. Toen bleek dus dat de 3 liter glazen fles bier die Tim gisteren had bemachtigd, was gebroken en zijn inhoud over de vloer van de bus aan het lekken was. Met onze brakke hoofden maakte dat de rest van de rit die dag wel aardig afzien. Qua landschap veranderde er namelijk niet echt veel. De bergen werden heuvels en die heuvels werden groener, maar verder waren het lange rechte wegen en veel hitte (welkom in Arizona).

Onderweg stopten we wel in een leuk plaatsje aan de iconische maar nauwelijks meer gebruikte Route 66. Daar was een geweldige burgertent waar een stelletje grapjassen werkten. Als je om mosterd vroeg, knoeiden ze zogenaamd per ongeluk met de mosterdfles over je heen om je een kleine hartaanval te geven, voordat bleek dat het maar een geel touwtje was. Ze vroegen je ''Would you like a straw?'' als je een milkshake bestelde en gaven je dan een handvol stro (= straw). Buiten stondop de deur van de wc dat de ingang van het toilet om de hoek was, om je als een idioot rondjes te laten lopen wanneer je nodig moest. In de rest van het stadje stonden overal oude auto's met soms opgeschilderde Cars-ogen opgesteld en kon ik eindelijk ook de license plates van Nevada en Arizona aanschaffen; een kleine collectie die ik onderweg een soort van ben begonnen.

Via nog meer stukken weg die vrij oninteressant waren, behalve de rookpluimen in de verte van wat later een bliksembrand bleek te zijn en de eerste wolkjes in zicht sinds San Francisco, kwamen we tenslotte bij de Grand Canyon aan. De CEO's hadden echter een aparte manier bedacht om die aan ons te laten zien: met een paper bag over onze hoofden en onze hand op degene voor ons, werden we als een soort ISIS-gijzelaars naar voren geschuifeld. Onderweg hoorden we veel omstanders gniffelen en opmerkingen maken en zelf moesten we er ook wel om lachen, want dit hadden we natuurlijk even niet verwacht. Onze handen werden op een railing gelegd en toen mochten we onze zichtbelemmeringen wegnemen.

Wat we toen zagen is lastig in woorden te beschrijven. Kilometers ver en, veel indrukwekkender, kilometers diep was het uizicht. Allerlei kleuren in de rotswanden en verschillende afsplitsende canyons in allerlei richtingen, met helemaal onderin in de diepste kloof de Colorado River. Het voelde zo onwerkelijk, dat je bijna dacht dat je voor een green screen stond, dat het niet echt was. We bevonden ons bovenaan wat letterlijk een afgrond was, samen met talloze andere toeristen. Diep onder de indruk hebben we in het opwaartse briesje naar dit voor ons tot dan toe onbekende natuurwonder staan staren en uiteraard onze foto's genomen. Het hele tafereel heet met recht 'Grand'

Daarna moesten we snel naar onze campsite (binnen het national park) om de tenten op te zetten, want we wilden weer terug naar de Canyon om de zonsondergang te zien. Onze buren waren wederom een andere G Adventures groep (grote organisatie

), maar we hadden dus niet echt de tijd om die te leren kennen. Na een snel biertje aan de picknicktafel, een dappere zet zo kort na Las Vegas, klommen we weer terug de bus in. Terug bij de rand van de Grand Canyon nam Tim ons via een route die eerlijk gezegd levensgevaarlijk was mee naar een uitstekende rotspartij met een prachtig uitzicht op de ondergaande zon en natuurlijk de Canyon. Daar hebben we met een stuk of 6 (niet iedereen durfde mee) zitten kletsen over presidenten en andere willekeurige onderwerpen en slechte grappen zitten maken. Er stond hier ook een stevige wind, die de hele situatie nog iets gevaarlijker maakte, maar over het algemeen zaten we redelijk stabiel (ik leef nog). Die wind had wel een ander gevolg, want mijn lekker zittende, voorhoofd beschermende, coole pet met de Amerikaanse vlag is met een brute rukwind van mijn kruin genomen en in de diepten van de Grand Canyon gestort. Dat vond ik oprecht best wel kut, want ik was erg gehecht aan die pet en hij zou me later herinneren aan de goede tijden die ik in de VS heb gehad. Het mocht niet zo zijn. Nu begint dus de zoektocht naar een plaatsvervanger, maar het zal nooit hetzelfde voelen

Als avondeten hebben we in het parkrestaurantje pizza zitten nassen, wat het totaal van die dag bracht op: Gatorade, cinnamon roll, hamburger, french fries, Oreo milkshake en dus pizza (waarvan ik ook een punt had ingepakt voor het ontbijt de volgende ochtend). Een echte post Vegas dag. Die avond had de andere groep in het kamp een kampvuur opgezet, maar wij waren allemaal erg moe en gingen vroeg onze tentjes in. Eerst heb ik nog even naar de sterren liggen kijken, die 10 keer beter zichtbaar zijn dan in Nederland, voordat ik probeerde in slaap te komen. Op die dunne kutmatjes op rotsachtige bodem in een tent die heen er weer wiegde door de wind, bleek dat erg lastig te zijn, maar misschien was ik ook wel erg enthousiast voor wat we de volgende ochtend gingen doen...

Dat vertel ik in het volgende verhaal! Nu zit ik bij de gate van mijn vliegtuig in LAX en moet ik bijna boarden. Tot in Nederland!