Guido en Uncle Sam

20. Grand Canyon & Lake Havasu

Ik ben weer terug in Nederland, maar laten we omwille van de verhalen doen alsof ik nog in Arizona in mijn tentje aan het wakker worden ben.

Donderdag

Deze dag was het extreem vroeg opstaan, dus in andere woorden half wakker gehaast een slordige douche nemen en binnen 10 minuten de pizzapunt en wat bagels naar binnen duwen. Om 7 uur moesten we namelijk in de bus zitten voor een optionele activiteit waar ik me voor had opgegeven: een helicoptervlucht over de Grand Canyon, hoe awesome is dat!!!

Het vliegveldje van Maverick Helicopters lag net buiten het national park en was dus vrij dichtbij. We waren met zijn vijven + Jennie en normaal gesproken mag zij niet mee, maar nu was er een plekje vrij in onze helicopter en kon ze ons alsnog vergezellen. Ik kan je vertellen, ze stond als een klein meisje op en neer te springen van enthousiasme. Achteraf gezien was dat natuurlijk omdat ze de vlucht al eerder had gedaan en wist hoe ontzettend gaaf het zou zijn, terwijl wij nog geen idee hadden van wat ons te wachten stond. Met piloot Alex werden we in de helicopter gezet en ik mocht zelfs voorin en aan het raam zitten: ongeveer de beste plaats die je kunt hebben! Het opstijgen van de chopper was heel lawaaiig en heel apart, omdat je gewoon zit te chillen en opeens verticaal van de grond loskomt. Dat was helemaal nieuw voor mij en het voelde supervet.

Het eerste stukje vliegen was over de bossen naast de Canyon, maar toen kwam het moment dat de helicopter laag over de rand ervan zoefde en je plots boven de onvoorstelbare dieptes van dit millennia oude natuurverschijnsel zweefde. Dat gevoel was fantastisch, en het was toen dat ik begreep waarom Jennie van tevoren zo aan het springen was. Ik geloof dat ik in mijn headset naar de anderen heb geschreeuwd ''This is fucking awesome!''. De rest van de vlucht was net zo mooi en zeker weten een nog epischere ervaring dan die op de klif van de vorige dag. Onderweg wees Alex ons een aantal pieken en dalen aan en gaf ons er wat uitleg bij. Zo vertelde hij ons dat de rotsen helemaal onderin op de bodem van de kloof het op een na oudste blootgestelde gesteente ter wereld is (na wat snelle internet research geloof ik dat het oudste ergens in Canada is), wat best wel indrukwekkend is om zomaar even overheen te vliegen. Na afloop hebben we nog wat fotootjes genomen met Alex en de helicopter, voordat we in extase weer terug reden naar de Grand Canyon.

Daar hadden we nog een uur of 2 aan vrije tijd, dus heb ik samen met Ben op aanbeveling van Tim nog een kleine hike gedaan die zigzaggend langs de rotswanden naar beneden voerde. Op een zeker moment kwamen we dan langs het 'Ooh Aah Point'; een punt (goh) met een partij overhangende rotsen en prachtige uitzichten over de dieptes van de Canyon. Terwijl Ben en ik daar de gebruikelijk daredevil-foto's aan het nemen waren tussen de talloze andere toeristen met hetzelfde idee, kwamen de resterende dames van de groep (die dus niet mee waren naar de helicopter) ons naar boven voorbij wandelen. Met het absurde klimtempo van Ben voor een pad op 2000 meter hoogte in 30 graden en de brandende zon haalden we die snel weer in, maar ik moet bekennen dat ik aardig buiten adem was toen ik boven kwam. Al grappend en grollend (dat kwam vaker voor tijdens deze tour

Tongue Out
) met dat groepje zijn we de resterende tijd door het Visitor Center gewandeld, maar helaas was nog geen pet waardig genoeg om de plaatsvervanger op mijn hoofd te worden. More chances will come I'm sure.

Vanaf deze dag werd het ook steeds meer traditie dat ik altijd als laatste weer in de bus aanwezig was na een tussenstop. Dit kwam doordat ik ten eerste vaak behelpen mijn medicijntjes in mijn oogje moest spuiten in openbare restrooms van tankstations en ten tweede omdat ik overal ondertussen op zoek was naar een nieuwe pet. Als ik dan aan kwam lopen bij de bus, begonnen ze allemaal ongeduldig ''Gurdo, hurry up!'' te roepen. Dat werd dus soort van een dingetje, hilarisch

Cool
'Gurdo' was overigens geen typfout; dat is de bijnaam die grotendeels dankzij mijn Australische vriendinnen in de loop van de afgelopen dagen is ontstaan. Ik kon er wel mee leven, het klinkt veel Amerikaanser
Tongue Out

De rest van de dag bestond uit urenlang touren over de saaie highways van Arizona. Normaal gesproken was dat niet zo'n probleem en had ik gewoon lekker kunnen bijslapen, maar allemachtig wat waren die wegen kut. Een groot drama van hobbeligheid en misère wat nauwelijks 'asfalt' te noemen is. Daar bovenop had ik ook even geen rekening gehouden met de belachelijke hitte. Van tevoren wist ik bijvoorbeeld dat Death Valley en omstreken ontzettend warm zouden zijn en had ik me daar een beetje op voorbereid. Ik wist ook dat Arizona een erg warme staat is, maar toch werd ik nogal overvallen door de constant hoge temperatuur van rond de 40 graden Celsius; elke dag en elk uur van de dag. We hadden in de bus airconditioning, maar met 12 zwetende lijven aan boord voldeed die toch vaak niet helemaal aan onze verwachtingen. Tijdens de zeldzame tussenstops voor plaspauzes en voedselpauzes renden we dus altijd snel de winkels in om tijdelijk te genieten van de koele omgeving, voordat we weer het rijdende zweethok in moesten.

Voor onze eindbestemming namen we nog een kijkje bij de London Bridge in Lake Havasu City, een brug die in de jaren '60 letterlijk uit elkaar gehaald is in Engeland, overgebracht naar Arizona en daar weer in elkaar gezet als een soort toeristenattractie. Er was niet eens een rivier waarover hij gebouwd werd; die hebben ze er later onderdoor gegraven... Zoals je begrijpt paste die typisch Europese brug totaal niet in het Amerikaanse landschap en architectuur, maar ze hadden er een leuk terreintje omheen gebouwd waar we in de schaduw op zeer gewaardeerde waterijsjes konden sabbelen. Ik denk dat ik daar een stuk of 4 rood-wit-blauwe stoplichten naar binnen heb zitten happen om mezelf enigszins af te koelen. Tevergeefs, maar gelukkig bracht onze campsite meer verkoeling.

Die was namelijk een klein stukje verderop, nog steeds een soort van aan Lake Havasu en vlakbij de grens met California. De campsite was praktisch verlaten en letterlijk onderaan het heuveltje van onze tenten was een klein strandje waar je zo de rivier in kon duiken. Dit was echt een prachtige locatie, tussen de bergen en het warme licht van de schemering en jetski's voorbijrazend verderop de rivier. Er stond ook een aardige wind, maar het was een vieze, hete Arizona-wind. Dat is waarom het zo heerlijk was om in het water (wat ook niet al te koud was) te kunnen afkoelen. De (volgens ons) zeer verdiende biertjes gooiden we in de branding, omdat het te veel moeite was om de hele cooler naar beneden te slepen.

Nadat we zo'n beetje uitgezwommen waren, gingen Tim en Jennie tegen elkaar de 'blind tent challenge' doen. Beiden moesten een blinddoek om en proberen in hun eentje een tent zo snel mogelijk op te zetten en aan het eind moesten ze beiden een biertje leeggedronken hebben. Wat dit alles nog veel lastiger en ook veel hilarischer maakte, was dat er een stevige wind aanzwelde bovenop dit heuveltje. Tim had de voorgaande dagen af en toe erg lopen opscheppen over hoe deze challenge hem wel zou lukken, dus hadden de dames besloten om Jennie tijdens het opzetten stiekem te helpen. Wij hielpen Tim wel een beetje zijn tent vasthouden zodat die niet de rivier in waaide, maar verder niet. Toen hij dus nog het regenzeil vast moest maken en hoorde dat Jennie al klaar was, weigerde hij het in eerste instantie te geloven

Tongue Out
Achteraf erkende hij met veel moeite zijn verlies, maar ik ben bang dat we zijn zelfvetrouwen voor de rest van zijn leven hebben aangetast.

Op deze campsite ben ik ook voor het eerst in contact gekomen met echte rednecks. O, dat was geweldig. Het waren onze buren en de enige andere personen op de hele camping; drie mannen zonder shirt met bierbuikjes en petjes, afkomstig uit de buurt van Tulsa, Oklahoma. Na het avondeten kwamen ze naar ons toe met spuiten vol wodka-jello shots en die waren oprecht best wel lekker; we hebben ze allemaal even geprobeerd (behalve een paar meiden die bang waren dat er roofies of zoiets in zaten). Daarna ontstond wat je denk ik wel een gesprek kunt noemen tussen hun, mij en een van de Australiërs. Bij mij hadden ze alleen interesse in de drugs (Amsterdaaaam) en bij de Australische alleen in haar 'stupid gun laws'. Australië heeft een tijdje geleden inderdaad wapenbezit afgeschaft, wat deze rednecks ertoe leidde te redeneren: ''But then there must be a lot of stabbings too!''. Wat?! Het was lastig discussiëren met deze jongens, maar ik begreep wel iets meer waarom Trump zoveel stemmen krijgt.

Om 9/10 uur 's avonds was het gewoon nog steeds te warm om een shirt aan te trekken, dus besloten we met Jennie, Tim en dezelfde Australische nog een keer een duik te nemen in de rivier. Dat was ook heel vet, onder de sterren in het belachelijk warme water met een biertje in de hand een beetje met elkaar kletsen. De CEO's zeiden dat deze locatie ook voor hun heel speciaal was, omdat ze hier bijna nooit kwamen. Na wat afspoelen in de douche was het toen toch maar terug naar de tent, waar je moest uitkijken voor vleermuizen die je om de oren vlogen en coyotes die je letterlijk aan de rand van de campsite kon horen janken. De rednecks boden me (omdat ik natuurlijk uit hét drugsland Nederland kwam) nog een teug van hun crackpipe aan, maar ik wees vriendelijk af en kroop ons tentje en de nacht in.

Potverdorie het is nog steeds niet klaar! Ik heb veel te veel meegemaakt in de laatste paar dagen; verwacht in de komende dagen nog meer updates

Wink

Reacties

Reacties

marjolein

Nou, hartstikke leuk dat je het toch afmaakt! Smeuïg genoeg

Mutti

zeker nog steeds leuk om te lezen, want je hebt nog lang niet alles thuis verteld!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active