Zondag

De laatste dag, tragisch, tragisch. Niet al te vroeg werd ik wakker met een belachelijke honger; misschien had ik toch even avondeten moeten halen de vorige dag. Ik ben dus snel naar buiten gegaan, wetend dat er eetgelegenheden op kruipafstand in overvloed waren. Met een bakkie fruit ben ik eerst de zuidelijke kant van de Venice boulevard opgelopen, waar ik langs nog meer basketbalvelden met zwetende zwarte jongens kwam en langs de gespierde uitslovers bij Muscle Beach. In Santa Monica bevond zich de Original Muscle Beach, die tegenwoordig meer gereserveerd is voor gymnastiek en acrobatiek, terwijl de Muscle Beach Venice echt een soort sportschool is, maar dan outdoors. Deze gym met een enorme betonnen halter op het dak is best wel bekend, door o.a. namen als Danny Trejo en Arnold Schwarzenegger die daar vroeger wel eens kwamen liften.

Onderweg kwam ik ook weer langs de leuke street performers van de vorige dag en ik moet bekennen dat ik weer hun hele show heb staan kijken, maar deze keer ben ik snel weggeglipt voordat ze weer met de zakken voor de fooi kwamen (je blijft een Hollander). Ik wilde namelijk wel door naar Hollywood, want dat was het plan voor vandaag. De bus nemen vond ik allemaal teveel gedoe en niet erg betrouwbaar, dus uiteraard heb ik weer een Uber genomen, deze keer naar de Hollywood Boulevard.

Ja, dat is dus de straat met alle sterren in de grond, maar het was daar verrassend rustig. Iedereen had een air van ''deze straat boeit me niet'' en slechts een enkele keer kwam ik andere toeristen tegen. Later bleek dat er maar een klein populair deel op deze boulevard was waar veel mensen op af kwamen, maar omdat ik van tevoren helemaal geen informatie over LA of Hollywood had opgezocht in een reisgids of wat dan ook, wist ik van niets.

De gezonde maar niet heel verzadigende beker fruit had me overigens nog niet echt gevuld, dus had ik ondertussen alweer honger en ging ik meteen weer op zoek naar eten. En zowaar: ik loop 20 meter en daar is als een geschenk uit de hemel een kebabzaak. Het voelde even alsof ik me weer in een vunzige Turkse bakkerij in Amsterdam-West bevond; zelfs in Amerika zien die kebabzaken er dus blijkbaar hetzelfde uit als overal. Op de TV aan de muur stond toevallig net de EK-finale tussen Portugal en Frankrijk op, dus heb ik een goed halfuur met twee dikke Turken naar de wedstrijd zitten kijken, terwijl ik dankbaar mijn broodje döner naar binnen werkte.

Na een teleurstellende overwinning voor de Portugezen, heb ik het zaakje weer verlaten om eens wat sightseeing te doen. Na eerst wat over de Walk of Fame te hebben gelopen, langs sterren van bijvoorbeeld Frank Sinatra, Fleetwood Mac, Paul McCartney en vast nog veel meer die ik ben vergeten, kwam ik tot de realisatie dat Hollywood en/of Beverly Hills toch echt te groot waren om lopend te verkennen. Ik had dus vervoer nodig, maar ik ben niet trots op het vervoersmiddel dat ik toen heb gevonden: een Hop-On-Hop-Off Tour Bus. Het was goedkoop, je kon bovenop zitten en dankzij de gids leerde je misschien ook nog wat over de stad, maar ik voelde me een soort rondrijdende attractie en de schaamte was groot.

Hoe dan ook, met mijn vest ondanks de 30 graden over mijn rode armen om niet nog meer te verbranden heb ik toch met enig plezier zitten luisteren naar de gids, want die was best wel grappig en wist erg veel van Hollywood, Beverly Hills en films in het algemeen. Overal waar we langsreden waren hotels en bars waar beroemdheden vaak verbleven en talloze filmlocaties van een heleboel films. Daarnaast waren er veel dure auto's te zien en stond op de heuvel verderop het oude huis van Steven Spielberg, waar ook scènes van Iron Man zijn opgenomen. In Hollywood stond het vol met grote reclame billboards en rondom de buurt van het Chinese Theatre aan de Boulevard was het bepakt met toeristen en mensen in filmkostuums van allerlei bekende figuren. Oja, had ik al gezegd dat het ziek veel op GTA 5 leek? Bij deze. In Beverly Hills stonden gigantische miljoenenhuizen in absurd luxe wijken, die met opzet zo waren ingericht. Hier zat het blijkbaar helemaal vol met rijke, bekende mensen, waarnaar de gids en veel anderen schaamteloos op zoek waren.

De tour was leuk, maar ik had het aan het eind ook wel gezien en de sfeer van Los Angeles en dan met name Hollywood beviel me op een of andere manier over het algemeen sowieso niet echt. Venice Beach is wel heel vet, maar ook daar hangt een soort vibe van tegengesteldheid of zo en het idee dat alles alleen maar gaat om roem, mooi zijn en goed weer. Ik kan mijn vinger er niet helemaal op leggen, maar ik hoorde ook van anderen die naar LA waren geweest dat zij een soortgelijk gevoel hadden. San Francisco vond ik wat dat betreft een veel leukere stad!

Iets wat ik wel nog heel graag wilde doen hier, was uiteraard naar het Hollywood Sign toe. De letters kon je vanaf de straat prominent in de heuvels zien staan, dus begon ik enigszins in die richting te lopen, want ik had op de kaart gezien dat er wel paadjes naartoe gingen. Ondertussen was ik echter nog steeds aan het verbranden en had ik hard schaduw of zonnebrand nodig, maar in geen enkele convenience store of tankstation waar ik binnenliep, werd dat verkocht. Mensen hier worden denk ik snel zonimmuun of zo. Terwijl mijn pelgrimstocht naar het noorden vorderde, merkte ik wederom dat de afstand echt te lang was om te lopen, dus viel ik opnieuw maar terug op mijn grote vriend Uber.

Die zette me potverdorie aan de voet van een van de heuvels af, omdat je met de auto blijkbaar niet verder omhoog kon daar. Ik was dus al een stuk dichterbij, maar het bleek achteraf echt nog een tyfuseind klimmen te zijn. Meerdere keren ben ik verkeerd gelopen en aan de andere kant van een bergkam uitgekomen, maar daar had je toevallig prachtige uitzichten over Burbank, North Hollywood en de heuvels daarachter. Bovendien stond de zon ondertussen al een stuk lager, wat mijn rode armpjes en kuiten erg goed deed. Wel moest ik opschieten en niet al te vaak verkeerd lopen, want de batterij van mijn camera was bijna leeg en door het overmatig gebruik van internet en GPS op mijn telefoon, was ook die snel leeggeslurpt.

Via bergpaadjes waar de Alpen een puntje aan kunnen zuigen, kwam ik met stoffige schoenen en een bezweet shirt uiteindelijk weer op een verharde weg, die me met gemak naar de Hollywood-letters bracht. Vanwege het frequente vandalisme in het verleden, stonden er uiteraard hekken, maar dat verhinderde mij er niet van om een paar prachtige kiekjes te scoren. Dit was namelijk het zoveelste adembenemende uitzicht van de afgelopen week. De berg waar ik met de andere fotografen/toeristen op stond, bleek namelijk best wel heel erg hoog te zijn en het centrum van de stad was behoorlijk ver weg. De smogachtige mist beperkte je zicht op de heel verre regionen van Los Angeles, maar nog steeds kon je zien hoe belachelijk groot deze metropool is. Alleen al de afstand van de wolkenkrabbers van Santa Monica naar die van Downtown was immens, terwijl dat op de kaart niet heel ver weg lijkt. Natuurlijk heb ik iemand nog gevraagd of die een fotootje van me kon nemen, voordat de batterij van de camera eraan onderdoor ging. De rest heb ik gemaakt met die van mijn mobiel, maar die zijn iets mindere kwaliteit.

Toen begon de terugweg; langs een andere, kortere route, maar nog steeds een takkenend. Ondertussen begon het donker te worden, was mijn water op en liep mijn telefoon procentje voor procentje leeg... Na een tijdje kwam ik eindelijk weer in de bewoonde wereld, namelijk het noordoostelijke deel van Hollywood Hills, een buurt voor de niet-echt-schatrijk-maar-nog-steeds-best-rijk-rijken. Daar lukte het alsmaar niet om verbinding te krijgen en een Uber te bestellen, en toen ik eindelijk verbonden was, viel de batterij uit. Fortuna was mij echter gunstig gezind, want 10 minuutjes later stond daar in deze afgelegen buurt gewoon een taxi. Die heeft me voor een belachelijk prijs (vandaar dat Uber goeie shit is) terug naar het hostel gebracht.

Daar begonnen de praktische zaken alweer: apparaten opladen, tas inpakken en alvast douchen. Na een maand in dit land was het de volgende ochtend namelijk helaas tijd voor mijn terugreis...