Nondedju wat is het kut om afscheid te nemen!

Ik was vrij opgelaten toen ik de residentie verliet en voor de laatste keer met de muziek in de oren en een banaan in de hand door Kearny Street en Market Street naar de talenschool liep. Het was mijn laatste dag en daarom was ik blij om nog een keer onder mijn vrienden en medestudenten te zijn voor de onvermijdelijke nadering van mijn vertrek. Zelfs het drie kwartier kijken naar een documentaire vol complottheorieën over 9/11 was een zegen, want het was de laatste keer dat ik het met Bruce over dergelijke onderwerpen kon hebben.

Om 12 uur was het graduation-moment en werd ik door bovengenoemde triomfantelijk naar voren geroepen voor mijn laatste minuten van glorie. Na het ontvangen van het certificaat volgde van mijn kant een kleine speech om kort terug te blikken op de mooie tijd in Embassy, om de staff te bedanken voor hun onvermoeibare humor en vrolijkheid en mijn medestudenten voor de geweldige momenten die ik hier heb beleefd. Ik hoefde niet eens na te denken welke woorden te gebruiken, want mijn Engels is ten eerste aanzienlijk verbeterd en ten tweede kwamen ze recht uit het hart. Nu ik me na 3 weken al zo voel en zo veel vrienden heb gemaakt, is het niet eens voor te stellen hoe lastig het moet zijn om afscheid te nemen voor mensen die hier meerdere maanden verblijven.

Na deze bijeenkomst werd ik als een soort celebrity omringd door mijn Aziatische vrienden en vriendinnen die allemaal met me op de foto wilden; ik pakte er bijna een pen bij om handtekeningen uit te delen. Dat is iets in de Aziatische cultuur denk ik, want ik zag hetzelfde fenomeen de voorgaande vrijdagen ook al en haast nooit stonden er Amerikanen of Europeanen tussen

Voor de lunch gingen we met een groep van welgeteld 14 man door zonnige straten op weg naar North Beach om de bediening van een Italiaans restaurantje te terroriseren. 15 Dollar voor een salade, maar de gezelligheid was gratis! Met Margherita en twee Japanse mattie's heb ik de rest van de middag heerlijk gezeten in het zonovergoten Washington Square Park. In het gras liggend heb ik de sterkte van de zon een beetje onderschat, want waar er eerst nog weinig gevolgen bestonden van het constant dragen van een ooglap in de buitenlucht, steekt een witte vlek rond mijn rechteroog nu scherp af tegen mijn rode voorhoofd en neus. Dan kunnen mensen in ieder geval zien dat ik goed weer heb gehad.

Omdat er die avond passend genoeg een feestje was in deze keer de Vantaggio Turk Residence, besloten we in de namiddag uiteen te gaan om even een voorbereidend dutje te doen. Natuurlijk wilde het lot toen weer dat ik me grandioos versliep en me ontiegelijk moest haasten om daar te komen. In de veel te trage bus er naartoe accepteerde ik het feit dat ik aardig laat zou zijn en luisterde ik ongemerkt mee naar het verhaal van een zwangere zwarte dame die die avond zou optreden in een kleine bar in de omgeving, om wat geld te sparen voor haar aanstaande vierde kind. De bus die ik daarna moest nemen reed volgens de live-tracker letterlijk langzamer dan dat ik liep, dus ben ik maar overgestapt op de benenwagen.

In Vantaggio waren er bekenden en drank in overvloed en heb ik me op mijn allerlaatste avond zeer goed vermaakt. Om een uur of 12 of 1 werden we hartelijk verzocht het gebouw te verlaten en heb ik na wat hangen op straat mijn vrienden adieu geknuffeld en mijn vriendinnen vaarwel gekust. Uber bracht me netjes thuis, waar ik de volgende ochtend met een leuke kater wakker werd

Half etend en half opruimend heb ik nog een was gedraaid en ondertussen mijn rugtas ingepakt ('brakpacken' noem ik het) en daarna de sleutel van #kamer402 netjes ingeleverd. Nu zit ik nog even van de WiFi en stroom te profiteren in de lounge-room beneden, voordat ik om 6 PM in Hotel Metropolis moet zijn voor de start van mijn nieuwe avontuur. Wanneer ik vanaf vandaag weer internet zal hebben is volledig onbekend: het kan dat je een week niets van me hoort en het kan dat ik bijna elke dag kan updaten. Ik heb werkelijk geen idee, we zien het wel

Dus ja, ik ben enthousiast om te beginnen aan een korte doch spannende reis naar allerlei nieuwe locaties met nieuwe reisgenoten, maar het is onwijs lastig om mijn rug te keren naar de mensen en ervaringen van San Francisco. Het is een dure maar prachtige stad; een geweldige sfeer en fantastische plek om te zien en te zijn. De lol die ik heb gehad met mijn vrienden van over de hele wereld is om nooit te vergeten en wie weet zie ik sommigen ooit nog terug! Het is cliché, maar achteraf zijn de afgelopen drie weken razendsnel voorbij gevlogen.