25. Dat was 'm dan
Maandag 11 juli stapte ik in Los Angeles op het vliegtuig en dinsdag 12 juli kwam ik in Amsterdam weer aan. De dag erna moest ik alweer werken en ondertussen is het gewone leven weer een beetje op gang gekomen. Al ga ik morgen natuurlijk op weg naar Italië
Laat ik maar meteen beginnen te zeggen dat het een van de beste tijden van mijn leven was. Drie weken in San Francisco en een week langs de national parks en hotspots in the Western US was de perfecte verhouding tussen het echte Amerikaanse stadsleven en de prachten van de Amerikaanse natuur. In SF heb ik ontzettend veelzijdige dingen gedaan en gezien en natuurlijk ontzettend veelzijdige mensen ontmoet en vrienden gemaakt; ervaringen die ik voorlopig niet zal vergeten. Het was leuk om een fantastische stad rond te kunnen banjeren en ondertussen in een soort nostalgische schoolomgeving met je vrienden chillen. Uiteraard was het achterlaten van deze plek lastig, maar de tourweek was net zo awesome. Van mijn leven had ik niet gedacht dat ik binnen 1 week zoveel prachtige locaties zou kunnen zien. Van de bergen in Yosemite tot de casino's van Las Vegas en van de dieptes van de Grand Canyon tot het strand van Venice Beach. Plaatsen waarover ik tot dan toe alleen met verbazing had kunnen lezen, kon ik opeens bezoeken alsof het niets was. Fenomenen die ik alleen nog maar in documentaires en films had gezien, bevonden zich plots om mij heen. Met de tour guides hebben we een geweldige tijd beleefd en een klein beetje kunnen proeven van de voor mij fascinerende Verenigde Staten van Amerika.
Het begint misschien een beetje als een doorsnee Oscar-acceptance speech te klinken, maar ik wil bovendien een heleboel mensen bedanken. Ten eerste mijn broertje en vooral mijn lieve mama, die mij deze kleine droom geen moment heeft willen ontzeggen, wetend hoe lastig het zou kunnen zijn om zo snel nog een man voor lange tijd het huis uit te laten gaan. Ook de medewerkers van de talenschool in San Francisco, die de meest behulpzame en tegelijkertijd ontzettend aardige en grappige mensen zijn die ik daar heb ontmoet. Vooral Bruce, waarmee ik me heb kunnen openstellen voor allerlei nieuwe manieren van denken over controversiële onderwerpen. Mijn medestudenten, die me met hun onvoorwaardelijke openheid en vriendschap hebben verrast en daarme geweldige momenten hebben laten beleven. In het speciaal mijn 21+ vrienden, die me hebben laten meerijden in hun huurauto's en laten drinken van hun legaal gekochte alcohol. De medewerkster van Subway, die elke dag trouw de sla en tomaatjes in mijn sandwich propte. De awesome CEO's Tim en Jennie, die de weeklange tour belachelijk gezellig maakten, ons spontaan meenamen naar ongeplande activiteiten en me prachtige dingen hebben bijgebracht over allerlei plekken in de USA. Mijn mede tourreizigers, die zorgde voor een amicale sfeer in de bus en regelmatig voor een slappe lach. Mijn ooglapje, dat me weken goed heeft beschermd tegen het licht en lucht en wonder boven wonder heeft geholpen de infectie te genezen. Alle Amerikanen die ik heb ontmoet, omdat ik elk authentiek kijkje binnen de samenleving kan waarderen. ALLE Uber-chaffeurs; jullie zijn regelmatig mijn helden geweest. Letterlijk iedereen die fatsoenlijk Engels met mij heeft gesproken, omdat dat me heeft geholpen tijdelijk net zo vloeiend in die taal als in mijn eigen te worden. Ook een belangrijke: bedankt, iedereen die mijn blog een beetje heeft bijgehouden. Ik heb al jullie reacties gelezen en vond het heel leuk om te horen als jullie mijn tekstjes op prijs stelden, maar ook als je niet hebt gereageerd: bedankt voor het lezen
Wat ik in feite met dit ingewikkelde verhaal wil zeggen, is dat ik ontzettend dankbaar ben voor de hele maand in het algemeen. Mijn laatste bedankje is misschien enigszins onorthodox, maar dat kan me niks schelen: mezelf geef ik het grootste schouderklopje van allemaal. Want ik ben trots dat ik na het wilde afgelopen jaar eindelijk gewoon de ballen heb gehad om iets heel nieuws en engs te doen, iets waar ik voor het eerst in lange tijd echt naar uit had gekeken. En daar ben ik godverdomme blij om ook, want het was een van de beste ervaringen in mijn leven!
24. Los Angeles (3): Hollywood
Zondag
De laatste dag, tragisch, tragisch. Niet al te vroeg werd ik wakker met een belachelijke honger; misschien had ik toch even avondeten moeten halen de vorige dag. Ik ben dus snel naar buiten gegaan, wetend dat er eetgelegenheden op kruipafstand in overvloed waren. Met een bakkie fruit ben ik eerst de zuidelijke kant van de Venice boulevard opgelopen, waar ik langs nog meer basketbalvelden met zwetende zwarte jongens kwam en langs de gespierde uitslovers bij Muscle Beach. In Santa Monica bevond zich de Original Muscle Beach, die tegenwoordig meer gereserveerd is voor gymnastiek en acrobatiek, terwijl de Muscle Beach Venice echt een soort sportschool is, maar dan outdoors. Deze gym met een enorme betonnen halter op het dak is best wel bekend, door o.a. namen als Danny Trejo en Arnold Schwarzenegger die daar vroeger wel eens kwamen liften.
Onderweg kwam ik ook weer langs de leuke street performers van de vorige dag en ik moet bekennen dat ik weer hun hele show heb staan kijken, maar deze keer ben ik snel weggeglipt voordat ze weer met de zakken voor de fooi kwamen (je blijft een Hollander). Ik wilde namelijk wel door naar Hollywood, want dat was het plan voor vandaag. De bus nemen vond ik allemaal teveel gedoe en niet erg betrouwbaar, dus uiteraard heb ik weer een Uber genomen, deze keer naar de Hollywood Boulevard.
Ja, dat is dus de straat met alle sterren in de grond, maar het was daar verrassend rustig. Iedereen had een air van ''deze straat boeit me niet'' en slechts een enkele keer kwam ik andere toeristen tegen. Later bleek dat er maar een klein populair deel op deze boulevard was waar veel mensen op af kwamen, maar omdat ik van tevoren helemaal geen informatie over LA of Hollywood had opgezocht in een reisgids of wat dan ook, wist ik van niets.
De gezonde maar niet heel verzadigende beker fruit had me overigens nog niet echt gevuld, dus had ik ondertussen alweer honger en ging ik meteen weer op zoek naar eten. En zowaar: ik loop 20 meter en daar is als een geschenk uit de hemel een kebabzaak. Het voelde even alsof ik me weer in een vunzige Turkse bakkerij in Amsterdam-West bevond; zelfs in Amerika zien die kebabzaken er dus blijkbaar hetzelfde uit als overal. Op de TV aan de muur stond toevallig net de EK-finale tussen Portugal en Frankrijk op, dus heb ik een goed halfuur met twee dikke Turken naar de wedstrijd zitten kijken, terwijl ik dankbaar mijn broodje döner naar binnen werkte.
Na een teleurstellende overwinning voor de Portugezen, heb ik het zaakje weer verlaten om eens wat sightseeing te doen. Na eerst wat over de Walk of Fame te hebben gelopen, langs sterren van bijvoorbeeld Frank Sinatra, Fleetwood Mac, Paul McCartney en vast nog veel meer die ik ben vergeten, kwam ik tot de realisatie dat Hollywood en/of Beverly Hills toch echt te groot waren om lopend te verkennen. Ik had dus vervoer nodig, maar ik ben niet trots op het vervoersmiddel dat ik toen heb gevonden: een Hop-On-Hop-Off Tour Bus. Het was goedkoop, je kon bovenop zitten en dankzij de gids leerde je misschien ook nog wat over de stad, maar ik voelde me een soort rondrijdende attractie en de schaamte was groot.
Hoe dan ook, met mijn vest ondanks de 30 graden over mijn rode armen om niet nog meer te verbranden heb ik toch met enig plezier zitten luisteren naar de gids, want die was best wel grappig en wist erg veel van Hollywood, Beverly Hills en films in het algemeen. Overal waar we langsreden waren hotels en bars waar beroemdheden vaak verbleven en talloze filmlocaties van een heleboel films. Daarnaast waren er veel dure auto's te zien en stond op de heuvel verderop het oude huis van Steven Spielberg, waar ook scènes van Iron Man zijn opgenomen. In Hollywood stond het vol met grote reclame billboards en rondom de buurt van het Chinese Theatre aan de Boulevard was het bepakt met toeristen en mensen in filmkostuums van allerlei bekende figuren. Oja, had ik al gezegd dat het ziek veel op GTA 5 leek? Bij deze. In Beverly Hills stonden gigantische miljoenenhuizen in absurd luxe wijken, die met opzet zo waren ingericht. Hier zat het blijkbaar helemaal vol met rijke, bekende mensen, waarnaar de gids en veel anderen schaamteloos op zoek waren.
De tour was leuk, maar ik had het aan het eind ook wel gezien en de sfeer van Los Angeles en dan met name Hollywood beviel me op een of andere manier over het algemeen sowieso niet echt. Venice Beach is wel heel vet, maar ook daar hangt een soort vibe van tegengesteldheid of zo en het idee dat alles alleen maar gaat om roem, mooi zijn en goed weer. Ik kan mijn vinger er niet helemaal op leggen, maar ik hoorde ook van anderen die naar LA waren geweest dat zij een soortgelijk gevoel hadden. San Francisco vond ik wat dat betreft een veel leukere stad!
Iets wat ik wel nog heel graag wilde doen hier, was uiteraard naar het Hollywood Sign toe. De letters kon je vanaf de straat prominent in de heuvels zien staan, dus begon ik enigszins in die richting te lopen, want ik had op de kaart gezien dat er wel paadjes naartoe gingen. Ondertussen was ik echter nog steeds aan het verbranden en had ik hard schaduw of zonnebrand nodig, maar in geen enkele convenience store of tankstation waar ik binnenliep, werd dat verkocht. Mensen hier worden denk ik snel zonimmuun of zo. Terwijl mijn pelgrimstocht naar het noorden vorderde, merkte ik wederom dat de afstand echt te lang was om te lopen, dus viel ik opnieuw maar terug op mijn grote vriend Uber.
Die zette me potverdorie aan de voet van een van de heuvels af, omdat je met de auto blijkbaar niet verder omhoog kon daar. Ik was dus al een stuk dichterbij, maar het bleek achteraf echt nog een tyfuseind klimmen te zijn. Meerdere keren ben ik verkeerd gelopen en aan de andere kant van een bergkam uitgekomen, maar daar had je toevallig prachtige uitzichten over Burbank, North Hollywood en de heuvels daarachter. Bovendien stond de zon ondertussen al een stuk lager, wat mijn rode armpjes en kuiten erg goed deed. Wel moest ik opschieten en niet al te vaak verkeerd lopen, want de batterij van mijn camera was bijna leeg en door het overmatig gebruik van internet en GPS op mijn telefoon, was ook die snel leeggeslurpt.
Via bergpaadjes waar de Alpen een puntje aan kunnen zuigen, kwam ik met stoffige schoenen en een bezweet shirt uiteindelijk weer op een verharde weg, die me met gemak naar de Hollywood-letters bracht. Vanwege het frequente vandalisme in het verleden, stonden er uiteraard hekken, maar dat verhinderde mij er niet van om een paar prachtige kiekjes te scoren. Dit was namelijk het zoveelste adembenemende uitzicht van de afgelopen week. De berg waar ik met de andere fotografen/toeristen op stond, bleek namelijk best wel heel erg hoog te zijn en het centrum van de stad was behoorlijk ver weg. De smogachtige mist beperkte je zicht op de heel verre regionen van Los Angeles, maar nog steeds kon je zien hoe belachelijk groot deze metropool is. Alleen al de afstand van de wolkenkrabbers van Santa Monica naar die van Downtown was immens, terwijl dat op de kaart niet heel ver weg lijkt. Natuurlijk heb ik iemand nog gevraagd of die een fotootje van me kon nemen, voordat de batterij van de camera eraan onderdoor ging. De rest heb ik gemaakt met die van mijn mobiel, maar die zijn iets mindere kwaliteit.
Toen begon de terugweg; langs een andere, kortere route, maar nog steeds een takkenend. Ondertussen begon het donker te worden, was mijn water op en liep mijn telefoon procentje voor procentje leeg... Na een tijdje kwam ik eindelijk weer in de bewoonde wereld, namelijk het noordoostelijke deel van Hollywood Hills, een buurt voor de niet-echt-schatrijk-maar-nog-steeds-best-rijk-rijken. Daar lukte het alsmaar niet om verbinding te krijgen en een Uber te bestellen, en toen ik eindelijk verbonden was, viel de batterij uit. Fortuna was mij echter gunstig gezind, want 10 minuutjes later stond daar in deze afgelegen buurt gewoon een taxi. Die heeft me voor een belachelijk prijs (vandaar dat Uber goeie shit is) terug naar het hostel gebracht.
Daar begonnen de praktische zaken alweer: apparaten opladen, tas inpakken en alvast douchen. Na een maand in dit land was het de volgende ochtend namelijk helaas tijd voor mijn terugreis...
23. Los Angeles (2): Venice Beach & Santa Monica
Zaterdag
Met Ben en Aine heb ik dus de rest van de middag over de Ocean Front Walk gewandeld in voornamelijk Venice Beach. Deze hele strook bij het strand is een soort zomers kustplaatsje op zich en ademt naast de wietlucht heel veel cultuur. Overal langs de boulevard, zogezegd, waren talloze artiesten aan het optreden die hun muziek probeerden te verkopen, kunstenaars die ter plekke aan het werk waren en een grote variatie aan graffiti op de gebouwen, muren en zelfs bomen.
Ook kende de promenade de grootste verzameling souvenirwinkeltjes die ik ooit bij elkaar heb gezien; het waren er echt, echt heel veel en allemaal naast elkaar, waardoor je zou denken dat het bijna onmogelijk is veel winst te maken. Daartussen zaten allerlei anderhalve meter brede snacktentjes, verderop letterlijk freakshows met dwergen en bebaarde vrouwen die me een vrij onbehaaglijk gevoel gaven als ik langsliep en de 'medische klinieken' van de 'Green Doctors' na elke zoveel straatjes. Daar werd aan mensen 'medische marihuana' verschaft, maar zoals alle aanhalingstekens al aangeven, was dat echt veel sketchier dan je zou denken. Ten eerste waren die klinieken felgroen en hadden de 'dokters' felgroene verplegerskostuums en sneakers aan en ten tweede had ik van Bruce in San Francisco al gehoord dat je hier zonder recept van een dokter langs kon gaan en drugs kon krijgen voor pijn aan je kleine teen, bij wijze van spreken. Naast de flarden van straatmuziek en stank van daklozen verderop de boulevard, hing dus ook regelmatig de geur van wiet in de lucht.
Bovendien denk ik dat je de mensen op straat daar grofweg in vier categorieën in kon delen: 1. Toeristen, of ze nou zoals ik met petje op en camera in de hand verwonderd rond liepen te kijken, of op overduidelijke huurfietsen gevaarlijk instabiel over de fietspaden zwalkten. 2. In verhouding belachelijk veel knappe dames in korte broekjes en bikini; de soort die ook weet hoe knap ze zijn en met opzet langs het strand paraderen. 3. Hetzelfde idee, maar dan van het andere geslacht: facking gespierde gasten, ofwel surfers, ofwel bodybuilders, die met opzet zonder shirt langs het strand liepen om indruk te maken op voorgenoemde dames. Gelijk hebben ze, als je er zo uit ziet. 4. Skaters, in allerlei maten en aparte kledingstijlen, want aan Venice Beach zit een relatief klein maar erg bekend skatepark (letterlijk tegenover mijn hostel). Natuurlijk zijn er nog zeer variërende andere type mensen, maar dit is toch wel het opvallende gros.
Dat was waarschijnlijk de meest uitgebreide sfeerimpressie die ik tot nu toe heb gegeven, maar je snapt wel dat het geweldig was om je daar zomaar even te bevinden. In de brandende zon begaven we ons noordwaarts richting Santa Monica, maar die zon voelde je helaas/gelukkig niet dankzij het welkome zeebriesje dat in de afgelopen week pijnlijk afwezig was geweest. Dit betekende wel dat we een beetje aan het schroeien waren zonder dat we het doorhadden, maar dat merkte ik pas tegen het einde van de dag (daarmee bedoel ik, 's avonds was ik opeens fel rood).
We kwamen bij de Santa Monica Pier, een pier met een fucking reuzenrad en een roller coaster erop, naast opnieuw talloze souvenirwinkeltjes en nu ook visrestaurants, zoals Bubba Gump Shrimp (jep, eigendom van de makers van Forrest Gump). Hier was zowaar nog een street perfomer debiel aan het dansen, ook deze waarschijnlijk onder de invloed van acid of iets vergelijkbaars. Vanaf de Pier had je een mooi uitzicht op het strand en daardoor zag je hoe belachelijk veel palmbomen er eigenlijk langs dat strand stonden; dat had iets heel tropisch ofzo. Helemaal aan het einde van de Pier zagen we ook zeehonden in het water, die hoopten van de vissers aan de railing een snack te krijgen, vaak tevergeefs. Het was wel heel grappig om te zien; ze waren totaal niet bang voor mensen en bleven je aankijken met van die hoopvolle puppy eyes.
Trouwens een kleine en voor velen waarschijnlijk nietszeggende, maar toch hoognodige voetnoot: deze hele Santa Monica Pier, het strand, de Pacific Coast Highway met naastliggende huizen en zelfs de hele omgeving van Venice Beach leek ZO ERG op GTA 5, dat was gewoon niet normaal meer. Ik had hier echt het idee dat ik in het spel rondliep, in plaats van in Los Angeles. Hoe dan ook, dat vond ik gewoon even heel cool en dat boeit verder niemand, dus laten we verder gaan.
Het was nu tegen etenstijd en Ben en Aine moesten nog naar hun individuele hotels in Hollywood, dus na een afscheidsselfie hebben ze een Uber besteld (zeker in Los Angeles nog steeds superhandig) en ben ik zelf langs alle rare, rare mensen van Venice Beach rustig teruggewandeld naar mijn straat. Daar stond een groep zwarte jongens die publiek aan het verzamelen was voor hun act. Een verrassend grote menigte, die ik ook die middag al om hun heen zag staan, had zich verzameld en blééf ook naar de show kijken. Hun optreden was namelijk echt hilarisch! Ze haalden groepjes van jonge meisjes, jonge jongetjes, mooie vrouwen, rijke blanke mannen en 1 Aziaat naar voren om hen dance moves te laten imiteren. Ze kregen allemaal komische namen en moesten dan bijvoorbeeld droogneukbewegingen en achterwaartse salto's nadoen. Als een van de jongetjes een salto probeerde, hielpen de zwarte gasten hem en lieten dan een handvol kleingeld los, wat zogenaamd uit de broek van het jochie viel. Alle jongens van de crew kwamen er dan op af rennen, tot hilariteit van het publiek. De Aziaat moest kung fu bewegingen nabootsen, maar zodra hij dat deed, kwamen ze allemaal met opgeheven vuisten weer op hem af rennen. Zegt de host: ''If you ever see a group of black guys coming at you like that in LA: run.''; geweldige gasten. Tegen het einde was het uiteraard de bedoeling dat je een leuke beloning gaf, dus haalden ze wat zakjes om het in te doen tevoorschijn: ''Don't let these small bags influence your contribution'', zeiden ze terwijl ieder met een big smile een gigantische vuilniszak opensloeg. Met dezelfde big smile: ''If you don't give us enough today, we might be stealing your TV tomorrow!''. Omdat ik samen met vele anderen een halfuur lang hardop heb staan lachen en ze waarschijnlijk de leukste street performers waren die ik ooit heb gezien, heb ik uiteraard een gepaste bijdrage geleverd.
Ik heb nog staan kijken naar de basketball spelers op de basketbalvelden daar; dat ging er fanatiek aan toe. De voornamelijk zwarte jongens speelden tegen elkaar voor het echie, maar het was heel cool, want normaal zie je dat alleen in films
Een daarvan was Gonzalo uit Argentina, die hard lag te snurken toen ik binnen kwam. Dat deed hij de volgende dag en avond ook nog wel eens: hij sliep behoorlijk veel. De tweede was James uit London, die later op de avond zou arriveren. Hij was net begonnen aan een fietstocht van west naar oost door de hele VS, dapper... De derde was een Australiër die, hoe kan het ook anders, constant fucking wasted was. Toen hij later op de avond binnen kwam strompelen, zei hij iets, maar vanwege de drank en waarschijnlijk vanwege het Australische accent verstond ik geen woord van wat hij zei. Gonzalo vertelde me ook dat hij de vorige avond, weer dronken natuurlijk, een chick naar de kamer had meegenomen en die de hele nacht vrolijk en vooral heel luid had liggen neuken. Leuk detail: de kamer heeft stapelbedden, dus Gonzalo had lekker kunnen meewiegen in het bed erboven. Naja, aangenaam kennismaken.
Die hele avond heb ik mijn blog bij liggen werken, wat belachelijk veel werk was en daarmee voor een enorme update zorgde die dag. Na uren kreeg ik dus ook weer honger, maar ik was te moe om nog uit bed te komen. De volgende ochtend zou ik wel een snel ontbijt in de vorm van een Snickers uit de automaat halen.
22. Los Angeles (1)
Het laatste hoofdstuk van mijn reis, waarschijnlijk nog niet van mijn blog: Los Angeles! Voordat ik begin met schrijven denk ik namelijk altijd dat het me wel lukt om alles in een update te proppen, maar terwijl mijn tekst langer en langer wordt, realiseer ik me altijd dat ik het weer op moet splitsen in meerdere delen. Ik kijk wel hoe ver ik deze keer kom!
Vrijdag
De activiteit waar ik het over had, was een echte baseball game van de LA Dodgers! Dit stond niet op de planning en was een spontaan en geweldig idee van de CEO's naarmate het einde van de tour naderde. Met de bus reden we naar het Dodgers Stadium vlakbij Downtown LA, waar bergop naar de parkeerplaats een lange file stond. Opnieuw waren we met een bus in het voordeel, omdat er een apart, sneller toegankelijk parkeergebied voor grote voertuigen was georganiseerd. We waren dus iets van een halfuur te laat in het stadion, maar dat was niet erg. Honkbal is namelijk meer een sociaal event dan een echt sportevent; het gaat meer om het chillen op de tribune met je vrienden, terwijl je hotdogs eet en bier drinkt, dan het actief volgen van de wedstrijd. Dat komt ook doordat honkbalwedstrijden vaak nogal saai kunnen zijn en ze duren vaak bijna 4 uur. Wij hadden echter geluk, want de game was erg levendig, met een aantal homeruns voor de Dodgers voor ons om naar te juichen.
Het was ook helemaal niet duur, met iets van 12 dollar per kaartje. Het was het eten dat absurd veel kostte. Als de hongerige en dorstige sloeber die ik was, heb ik herhaaldelijk 7 dollar voor een hotdog en 11,50 voor een pint bier betaald. Les voor de volgende keer: neem je eigen eten mee naar een basball game. De sfeer was wel geweldig in het stadion! Het zat redelijk vol en de overgrote meerderheid van de supporters was uiteraard in het donkerblauw, want de LA Dodgers speelden thuis. Tussen de innings, slagbeurten en strikes door kwamen er uit de speakers allerlei muziekjes en geluidjes om het publiek op te zwepen, wat ook werkte. Je kent het misschien wel: die typische uplifting orgelmuziek die ze in Amerika ook vaak bij (ice) hockey (en misschien nog andere sporten?) gebruiken, waarvan de bekendste deze is:https://www.youtube.com/watch?v=vb19d08Lnec. Aan het eind verschijnt er dan groot 'CHARGE' op de schermen en dat is ook wat iedereen roept, maar ook spelen ze vaak korte orgelversies van bekende liedjes of wordt er alleen een klapgeluid afgespeeld om ons mee te laten klappen. Het is kinderlijk, maar het had resultaat! Ondertussen werden er allerlei reclamefilmpjes afgespeeld, werd er geprobeerd waves op gang te brengen en werd er in het publiek een opblaasbal heen en weer geslagen. Hilarisch was het sentiment dat mensen hadden voor die bal, want zodra een of andere lul de bal over de railing naar het vak beneden ons sloeg, werd iedereen gek en begon te roepen en te schelden naar degenen die de bal had weggewerkt. De hele ervaring was prachtig om mee te maken!
In de bus terug naar het hotel kwam daarna helaas het lastige moment om een soort van afscheid te nemen, want vanaf de volgende ochtend zou het in principe weer ieder voor zich zijn. Tim en Jennie waren geweldig leuke tour guides en zeiden zelf ook dat ze ons een super awesome groep vonden, ook al hadden we maar een week om elkaar te leren kennen. Als teken van dankbaarheid hebben we in red cups voor onze CEO's wat geld verzameld als een soort fooi, want natuurlijk stelden we hun goede humeur en ervaren begeleiding van de afgelopen dagen erg op prijs en wilden we daar wat voor teruggeven. Bij het hotel hebben we elkaar allemaal knuffels gegeven en vaarwel gezegd, want de kans was groot dat we elkaar niet meer zouden zien de volgende dag. Tijdens de tour heb ik een geweldige tijd gehad en ongelofelijke plaatsen aanschouwd, dus misschien dat ik in de toekomst nog wel eens een tour van G Adventures zal doen; wie weet.
Ik was blij dat de avond in Los Angeles (vanwege de zeelucht waarschijnlijk) weer een stuk koeler was, want na fucking Death Valley, Vegas en het zweethok dat Arizona heet, begon ik de hitte wel een beetje zat te worden. Ook de volgende dag was de airco in mijn kamer in het Hilton zeer welkom, want overdag was het uiteraard wel warm in Los Angeles. Ik begon oprecht de Nederlandse 20 graden met bewolking te missen na al deze voor mij meteorologische extremen. Bijna kwam mijn terugkeer naar die taferelen al in zicht!
Zaterdag
Het was namelijk alweer zaterdag, mijn op een na laatste volledige dag in de VS. Ik had heerlijk geslapen en was tijdens het inpakken nog steeds een beetje in dromenland, want het tempo lag iets te laag om de checkout van 12 uur te halen. Haastig ben ik toen een ontbijt bij de Denny's om de hoek gaan halen, wat verrassend lekker was om op mijn hotelkamer snel naar binnen te proppen.
In de lobby waren toevallig nog 5 anderen en Jennie, die samen nog wat gingen lunchen in Venice Beach. Laat dat nou net zijn waar mijn hostel zat! Het vaarwel van de vorige avond was dus nog niet echt vaarwel en samen met Ben en de Ierse Aine (spreek uit: anje) heb ik een Uber genomen richting Windward Avenue, waar het beoogde café zich letterlijk naast de ingang van mijn hostel bevond. Eerst waren we even heel kort een rondje gelopen langs Venice Beach, waar we alvast onder de indruk waren van de Californische sfeer en hoe erg het op de internetfoto's leek. Terwijl we verder wachtten op de anderen, ging ik aan de overkant van de straat het zoveelste souvenirwinkeltje in die week, nog steeds op zoek naar een nieuwe pet. En eindelijk was er een die wel okee zat en geen belachelijke 'American and proud of it'-tekst erop had, maar een simpele met 'Cali' (want het moet uiteraard wel nog een beetje toeristisch zijn en Californië is awesome). De kruinopvolger is gevonden!
Toen de andere dames uiteindelijk arriveerden, konden we gezellig wat eten en drinken in het café, voordat zij op weg gingen naar een nagelsalon. Zonder afscheid zeiden ze toen 'See you in a bit!', wat 'Zie je straks!' betekent, maar achteraf was dat de laatste keer dat ik hen nog zou zien...
21. Joshua Tree & Los Angeles
Ik weet dat bijna niemand dit nog leest, maar voor degenen die dat mogelijk nog wel doen, voor mijn eigen gevoel van vervollediging en omdat ik alles later nog eens terug wil kunnen lezen, ga ik het laatste stukje in de komende dagen alsnog afmaken.
Vrijdag
De volgende ochtend op onze prachtige campsite aan Lake Havasu/Colorado River was iedereen op een of andere manier vanzelf supervroeg op, dus kwam ik er ook maar uit. De zon was nauwelijks op, maar zelfs op dit tijdstip brak het zweet je al uit als je naar buiten stapte. Vanwege deze omstandigheden besloot ik om vlug een frisse ochtendduik te nemen in het water, ook om wat sneller wakker te worden. Het water was ondanks de vroegte verrassend aangenaam, dus heb ik daar langer dan gepland in liggen drijven, genietend van de prachtige omgeving. De vorige dag had ik mijn hak een beetje opgehaald aan een steen onder water, dus het heuvel af en op wandelen op blote voeten was nogal vervelend, maar als de echte doorbijter die ik natuurlijk ben, stapte ik daar resoluut doorheen (''au, au, kut, au, fack, au'').
Nadat ik me had afgedroogd en opgefrist, had Ben zoals gebruikelijk de hele tent al afgebroken voordat ik een vinger aan hulp had kunnen uitsteken. Uiteraard voelde ik me weer schuldig, maar in deze weersomstandigheden was ik er ook niet heel ontevreden mee. Ook het ontbijt was al klaargezet en voordat ik echt uitgegeten was, was het alweer opgeruimd. Zoals je misschien merkt, ging alles vlug deze morgen, dus om kwart voor 8(een kwartier te vroeg)zaten we gepakt en klaar in de bus; iets wat volgens onze stomverbaasde CEO's een zeer zeldzaam voorval was.
De rit was wederom lang; ik heb in de hitte lekker geslapen en wat gelezen in mijn nieuwe boek. Lezen in de auto kon ik eerst nooit, dus het was fijn dat dat nu lukte! Onze reis nam ons vandaag naar het Joshua Tree National Park, een park vol gekke, unieke Dr. Seuss-achtige bomen en indrukwekkende rotspartijen. Toen we het park binnenreden, waren we allemaal enthousiast aan het proberen de eerste Joshua Tree te spotten. Een grote ontlading natuurlijk toen we die dan ook zagen, maar (zoals we eigenlijk wel wisten) begonnen er meer en meer te verschijnen, totdat je het voor woestijn-termen bijna een bos kon noemen.
Binnen het park gingen wij naar Hidden Valley; dat is wat de naam eigenlijk al aangeeft. Tussen de grote rotspartijen lag plots een kleine vallei, die via olifantenpaadjes te bereiken was. Vroeger was dit een verborgen plaats waar veedieven snel schuilden als ze werden achtervolgd door de boeren of de sheriff, want van buitenaf gezien is er niets wat de indruk wekt dat er tussen die rotsen in de woestijn een geheime vallei schuilgaat. Opnieuw nam Tim ons hier via een ingewikkelde route mee naar een verzameling steen die boven de rest van de Valley uitstak, opnieuw haakte bij het zicht van deze klim de helft van de groep af en opnieuw kon ik dat wel begrijpen, omdat het opnieuw een levensgevaarlijke klim was. Door elkaar omhoog te trekken en met een nieuwe schaafplek in mijn broek kwamen we met zijn vijven uiteindelijk wel boven en dat was natuurlijk heel gaaf
Die verliep verder tamelijk veilig, als in: niemand is zijn dood tegemoet gevallen, waardoor we met de rest van de groep herenigd konden worden. We kwamen nog een tweetal toeristen tegen die aan hun uitspraak te horen overduidelijk Nederlands waren en vroegen of we een foto van ze konden maken. Gurdo the photographer was toen de lul en ik probeerde in het Nederlands te vragen hoe en wat, maar dat viel verrassend tegen! Ik ben toen oprecht weer terug geswitched naar Engels, omdat dat me gemakkelijker afging. Blijkbaar was de Engelse taal op dit punt al aardig ingeslepen in mijn hoofd.
Hierna aten we lunch met de restjes van de vorige dag (het was de laatste dag van de tour, dus alles moest op) en moesten we weer onze zweetbus in. De rit ging toen toch echt naar het beruchte Los Angeles am Meer, over alweer belachelijk slechte wegen met ontiegelijk veel hobbels om je slaap telkens te onderbreken. Het was vanaf dit moment ongeveer dat de omgeving me steeds meer ging doen denken aan de wereld van GTA 5
Ondertussen begonnen we steeds meer in de bebouwing te komen, dus probeerde ik mezelf wakker te houden; ik wilde namelijk wel het binnenrijden van Los Angeles meemaken natuurlijk. Ik was alleen even vergeten dat deze stad aan de oostkant (waar wij vandaan kwamen) een slordige 80 kilometer aan voorsteden heeft... Als je daar al het verkeer bij optelt, dan snap je wel dat ik dus echt niet wakker bleef tussen al die buitenwijken. Elke keer als je dacht ''o nu lijkt het alsof we dichterbij komen'', dan bleef de stad maar komen en komen en nog steeds waren er geen wolkenkrabbers of zee in zicht. Ik viel dus in slaap, maar toen ik wakker werd, stonden we in de file en was aan mijn rechterkant opeens Downtown Los Angeles!
Die skyline was heel vet, maar wij gingen meer richting het zuidwesten, LAX Airport. Vanaf de highway zag je overal de typerende Californische lange palbomen van alle foto's die je op internet ziet. Ook waren bijna alle gebouwen laag, kenmerkend voor Los Angeles (en ik denk ook de rest van de westkust); New York is bijvoorbeeld veel meer de hoogte in gebouwd. Van deze vergezichten kon ik niet echt genieten, want ten eerste was het een beetje mistig (dat kan bewolking of smog zijn, ik weet het niet) en ten tweede reden we over het meest irritante wegdek tot nu toe. De highways in Amerika zijn vaak gemaakt van betonnen platen, en in dit geval sloten die echt niet goed op elkaar aan. Dankzij het schijnbaar oneindige kedeng-kedeng ritme werd ik voor de eerste keer sinds tijden weer wagenziek, gelukkig nog zonder te kotsen.
Onze verblijfplaats was een scherp contrast met de tentjes van de nacht ervoor: het Hilton Airport Hotel. Dit hotel was no joke: luxe lobby, luxe gangen en heerlijk luxe kamers. Een zacht bed, een eigen badkamer, airconditioning en uitzicht over een deel van de stad waren op een of andere manier heel erg welkom die dag. Hier hadden we even tijd om te relaxen en op te frissen (niet genoeg tijd om een blog bij te werken, natuurlijk), voordat we weer verzamelden in de lobby. Die avond hadden we namelijk een heel vette en laatste (
Maar omdat ik alweer een te lang verhaal heb gebreid, is dat voor het volgende stuk!
20. Grand Canyon & Lake Havasu
Ik ben weer terug in Nederland, maar laten we omwille van de verhalen doen alsof ik nog in Arizona in mijn tentje aan het wakker worden ben.
Donderdag
Deze dag was het extreem vroeg opstaan, dus in andere woorden half wakker gehaast een slordige douche nemen en binnen 10 minuten de pizzapunt en wat bagels naar binnen duwen. Om 7 uur moesten we namelijk in de bus zitten voor een optionele activiteit waar ik me voor had opgegeven: een helicoptervlucht over de Grand Canyon, hoe awesome is dat!!!
Het vliegveldje van Maverick Helicopters lag net buiten het national park en was dus vrij dichtbij. We waren met zijn vijven + Jennie en normaal gesproken mag zij niet mee, maar nu was er een plekje vrij in onze helicopter en kon ze ons alsnog vergezellen. Ik kan je vertellen, ze stond als een klein meisje op en neer te springen van enthousiasme. Achteraf gezien was dat natuurlijk omdat ze de vlucht al eerder had gedaan en wist hoe ontzettend gaaf het zou zijn, terwijl wij nog geen idee hadden van wat ons te wachten stond. Met piloot Alex werden we in de helicopter gezet en ik mocht zelfs voorin en aan het raam zitten: ongeveer de beste plaats die je kunt hebben! Het opstijgen van de chopper was heel lawaaiig en heel apart, omdat je gewoon zit te chillen en opeens verticaal van de grond loskomt. Dat was helemaal nieuw voor mij en het voelde supervet.
Het eerste stukje vliegen was over de bossen naast de Canyon, maar toen kwam het moment dat de helicopter laag over de rand ervan zoefde en je plots boven de onvoorstelbare dieptes van dit millennia oude natuurverschijnsel zweefde. Dat gevoel was fantastisch, en het was toen dat ik begreep waarom Jennie van tevoren zo aan het springen was. Ik geloof dat ik in mijn headset naar de anderen heb geschreeuwd ''This is fucking awesome!''. De rest van de vlucht was net zo mooi en zeker weten een nog epischere ervaring dan die op de klif van de vorige dag. Onderweg wees Alex ons een aantal pieken en dalen aan en gaf ons er wat uitleg bij. Zo vertelde hij ons dat de rotsen helemaal onderin op de bodem van de kloof het op een na oudste blootgestelde gesteente ter wereld is (na wat snelle internet research geloof ik dat het oudste ergens in Canada is), wat best wel indrukwekkend is om zomaar even overheen te vliegen. Na afloop hebben we nog wat fotootjes genomen met Alex en de helicopter, voordat we in extase weer terug reden naar de Grand Canyon.
Daar hadden we nog een uur of 2 aan vrije tijd, dus heb ik samen met Ben op aanbeveling van Tim nog een kleine hike gedaan die zigzaggend langs de rotswanden naar beneden voerde. Op een zeker moment kwamen we dan langs het 'Ooh Aah Point'; een punt (goh) met een partij overhangende rotsen en prachtige uitzichten over de dieptes van de Canyon. Terwijl Ben en ik daar de gebruikelijk daredevil-foto's aan het nemen waren tussen de talloze andere toeristen met hetzelfde idee, kwamen de resterende dames van de groep (die dus niet mee waren naar de helicopter) ons naar boven voorbij wandelen. Met het absurde klimtempo van Ben voor een pad op 2000 meter hoogte in 30 graden en de brandende zon haalden we die snel weer in, maar ik moet bekennen dat ik aardig buiten adem was toen ik boven kwam. Al grappend en grollend (dat kwam vaker voor tijdens deze tour
Vanaf deze dag werd het ook steeds meer traditie dat ik altijd als laatste weer in de bus aanwezig was na een tussenstop. Dit kwam doordat ik ten eerste vaak behelpen mijn medicijntjes in mijn oogje moest spuiten in openbare restrooms van tankstations en ten tweede omdat ik overal ondertussen op zoek was naar een nieuwe pet. Als ik dan aan kwam lopen bij de bus, begonnen ze allemaal ongeduldig ''Gurdo, hurry up!'' te roepen. Dat werd dus soort van een dingetje, hilarisch
De rest van de dag bestond uit urenlang touren over de saaie highways van Arizona. Normaal gesproken was dat niet zo'n probleem en had ik gewoon lekker kunnen bijslapen, maar allemachtig wat waren die wegen kut. Een groot drama van hobbeligheid en misère wat nauwelijks 'asfalt' te noemen is. Daar bovenop had ik ook even geen rekening gehouden met de belachelijke hitte. Van tevoren wist ik bijvoorbeeld dat Death Valley en omstreken ontzettend warm zouden zijn en had ik me daar een beetje op voorbereid. Ik wist ook dat Arizona een erg warme staat is, maar toch werd ik nogal overvallen door de constant hoge temperatuur van rond de 40 graden Celsius; elke dag en elk uur van de dag. We hadden in de bus airconditioning, maar met 12 zwetende lijven aan boord voldeed die toch vaak niet helemaal aan onze verwachtingen. Tijdens de zeldzame tussenstops voor plaspauzes en voedselpauzes renden we dus altijd snel de winkels in om tijdelijk te genieten van de koele omgeving, voordat we weer het rijdende zweethok in moesten.
Voor onze eindbestemming namen we nog een kijkje bij de London Bridge in Lake Havasu City, een brug die in de jaren '60 letterlijk uit elkaar gehaald is in Engeland, overgebracht naar Arizona en daar weer in elkaar gezet als een soort toeristenattractie. Er was niet eens een rivier waarover hij gebouwd werd; die hebben ze er later onderdoor gegraven... Zoals je begrijpt paste die typisch Europese brug totaal niet in het Amerikaanse landschap en architectuur, maar ze hadden er een leuk terreintje omheen gebouwd waar we in de schaduw op zeer gewaardeerde waterijsjes konden sabbelen. Ik denk dat ik daar een stuk of 4 rood-wit-blauwe stoplichten naar binnen heb zitten happen om mezelf enigszins af te koelen. Tevergeefs, maar gelukkig bracht onze campsite meer verkoeling.
Die was namelijk een klein stukje verderop, nog steeds een soort van aan Lake Havasu en vlakbij de grens met California. De campsite was praktisch verlaten en letterlijk onderaan het heuveltje van onze tenten was een klein strandje waar je zo de rivier in kon duiken. Dit was echt een prachtige locatie, tussen de bergen en het warme licht van de schemering en jetski's voorbijrazend verderop de rivier. Er stond ook een aardige wind, maar het was een vieze, hete Arizona-wind. Dat is waarom het zo heerlijk was om in het water (wat ook niet al te koud was) te kunnen afkoelen. De (volgens ons) zeer verdiende biertjes gooiden we in de branding, omdat het te veel moeite was om de hele cooler naar beneden te slepen.
Nadat we zo'n beetje uitgezwommen waren, gingen Tim en Jennie tegen elkaar de 'blind tent challenge' doen. Beiden moesten een blinddoek om en proberen in hun eentje een tent zo snel mogelijk op te zetten en aan het eind moesten ze beiden een biertje leeggedronken hebben. Wat dit alles nog veel lastiger en ook veel hilarischer maakte, was dat er een stevige wind aanzwelde bovenop dit heuveltje. Tim had de voorgaande dagen af en toe erg lopen opscheppen over hoe deze challenge hem wel zou lukken, dus hadden de dames besloten om Jennie tijdens het opzetten stiekem te helpen. Wij hielpen Tim wel een beetje zijn tent vasthouden zodat die niet de rivier in waaide, maar verder niet. Toen hij dus nog het regenzeil vast moest maken en hoorde dat Jennie al klaar was, weigerde hij het in eerste instantie te geloven
Op deze campsite ben ik ook voor het eerst in contact gekomen met echte rednecks. O, dat was geweldig. Het waren onze buren en de enige andere personen op de hele camping; drie mannen zonder shirt met bierbuikjes en petjes, afkomstig uit de buurt van Tulsa, Oklahoma. Na het avondeten kwamen ze naar ons toe met spuiten vol wodka-jello shots en die waren oprecht best wel lekker; we hebben ze allemaal even geprobeerd (behalve een paar meiden die bang waren dat er roofies of zoiets in zaten). Daarna ontstond wat je denk ik wel een gesprek kunt noemen tussen hun, mij en een van de Australiërs. Bij mij hadden ze alleen interesse in de drugs (Amsterdaaaam) en bij de Australische alleen in haar 'stupid gun laws'. Australië heeft een tijdje geleden inderdaad wapenbezit afgeschaft, wat deze rednecks ertoe leidde te redeneren: ''But then there must be a lot of stabbings too!''. Wat?! Het was lastig discussiëren met deze jongens, maar ik begreep wel iets meer waarom Trump zoveel stemmen krijgt.
Om 9/10 uur 's avonds was het gewoon nog steeds te warm om een shirt aan te trekken, dus besloten we met Jennie, Tim en dezelfde Australische nog een keer een duik te nemen in de rivier. Dat was ook heel vet, onder de sterren in het belachelijk warme water met een biertje in de hand een beetje met elkaar kletsen. De CEO's zeiden dat deze locatie ook voor hun heel speciaal was, omdat ze hier bijna nooit kwamen. Na wat afspoelen in de douche was het toen toch maar terug naar de tent, waar je moest uitkijken voor vleermuizen die je om de oren vlogen en coyotes die je letterlijk aan de rand van de campsite kon horen janken. De rednecks boden me (omdat ik natuurlijk uit hét drugsland Nederland kwam) nog een teug van hun crackpipe aan, maar ik wees vriendelijk af en kroop ons tentje en de nacht in.
Potverdorie het is nog steeds niet klaar! Ik heb veel te veel meegemaakt in de laatste paar dagen; verwacht in de komende dagen nog meer updates
19. Las Vegas & Grand Canyon
Edit: Excuses voor de late upload; dat had te maken met falend internet.
Ik ben alvast begonnen aan mijn terugreis, maar jullie had ik achtergelaten in Las Vegas!
Dinsdag
Rond een uur of 8 begon het feesten (want ik neem aan dat je snapt dat er daar gefeest moet worden) met het indrinken in een van onze kamers. De dames hadden allemaal hun mooie doch niet al te classy outfits aangetrokken (het blijft Vegas) en Ben en ik hadden ons enige overhemd uit de tas gevist
Onderweg stopten we bij de grote fonteinen van het Bellagio in het midden van de stad voor de enorme water- en lichtshow en bij het wereldberoemde 'Welcome to Fabulous Las Vegas' sign. Daar was zowaar nóg een gigantische G Adventures groep aanwezig, dus resulteerde dat in een heleboel belachelijke foto's met een heleboel mensen. Daar sta ik echter nauwelijks op, omdat ik als lange Hollander achteraan was geplaatst en iedereen vervolgens besloot zijn handen omhoog te gooien. Je kunt niet alles hebben. Later zijn we ook nog de Fremont Street in gelopen, die werd overdekt door het grootste LED-scherm ter wereld. Talloze zipliners zoefden over ons heen terwijl wij onder indruk waren van de lichtshow aan het plafond.
De uiteindelijke bestemming van onze party hardy bus was Omnia Nightclub, en ik wist dat ik 19 was, maar omdat Jennie voor ons gratis entree had geregeld, probeerde ik tussen de groep naar binnen te glippen. De eerste 3 bouncers kwam ik nog voorbij, maar omdat de controles in Las Vegas waarschijnlijk strenger zijn dan de Amerikaanse douane, werd ik samen met het ook 19-jarige Duitse meiske door de zoveelste uitsmijter tenslotte alsnog uit de rij verwijderd. Samen hebben we toen eigenlijk een beetje de casinovloeren afgestruind, zij de gokmachines uitproberend, ik (me bewust van die gokmachines) mijn benen rustend op de krukken. Na een korte wandeling door het bizarre centrum van de stad zijn we op een of andere manier dus teruggekomen bij het hotel, waar ik uiteraard als een blok in slaap viel op een van mijn zeer gewaardeerde, zachte tweepersoonsbedden.
Woensdag
Ook al was het later dan alle andere ochtenden in de tour, om 9 uur in de bus zitten was een uitdaging op zich. Nadat ik mijn lichaam met veel moeite in een zittende positie had gemanoeuvreerd, was het eerste wat ik die ochtend deed het atten van een liter Gatorade om de pijn te verzachten. Om 1 minuut voor 9 kwam ik bij de bus aanstrompelen, waarna de lange en vrij saaie reis kon beginnen. Onderweg hoorde ik de gestoorde verhalen van de dames die de vorige avond in Omnia hadden doorgebracht, maar verder heb ik vooral lekker zitten slapen.
Tot overmaat van ramp begon het op een gegeven moment naar bier te ruiken. In eerste instantie dacht ik dat het de lucht was die na gisteravond nog om mijzelf hing en probeerde ik verder te pitten, maar de stank bleef wel erg aanhouden. Toen bleek dus dat de 3 liter glazen fles bier die Tim gisteren had bemachtigd, was gebroken en zijn inhoud over de vloer van de bus aan het lekken was. Met onze brakke hoofden maakte dat de rest van de rit die dag wel aardig afzien. Qua landschap veranderde er namelijk niet echt veel. De bergen werden heuvels en die heuvels werden groener, maar verder waren het lange rechte wegen en veel hitte (welkom in Arizona).
Onderweg stopten we wel in een leuk plaatsje aan de iconische maar nauwelijks meer gebruikte Route 66. Daar was een geweldige burgertent waar een stelletje grapjassen werkten. Als je om mosterd vroeg, knoeiden ze zogenaamd per ongeluk met de mosterdfles over je heen om je een kleine hartaanval te geven, voordat bleek dat het maar een geel touwtje was. Ze vroegen je ''Would you like a straw?'' als je een milkshake bestelde en gaven je dan een handvol stro (= straw). Buiten stondop de deur van de wc dat de ingang van het toilet om de hoek was, om je als een idioot rondjes te laten lopen wanneer je nodig moest. In de rest van het stadje stonden overal oude auto's met soms opgeschilderde Cars-ogen opgesteld en kon ik eindelijk ook de license plates van Nevada en Arizona aanschaffen; een kleine collectie die ik onderweg een soort van ben begonnen.
Via nog meer stukken weg die vrij oninteressant waren, behalve de rookpluimen in de verte van wat later een bliksembrand bleek te zijn en de eerste wolkjes in zicht sinds San Francisco, kwamen we tenslotte bij de Grand Canyon aan. De CEO's hadden echter een aparte manier bedacht om die aan ons te laten zien: met een paper bag over onze hoofden en onze hand op degene voor ons, werden we als een soort ISIS-gijzelaars naar voren geschuifeld. Onderweg hoorden we veel omstanders gniffelen en opmerkingen maken en zelf moesten we er ook wel om lachen, want dit hadden we natuurlijk even niet verwacht. Onze handen werden op een railing gelegd en toen mochten we onze zichtbelemmeringen wegnemen.
Wat we toen zagen is lastig in woorden te beschrijven. Kilometers ver en, veel indrukwekkender, kilometers diep was het uizicht. Allerlei kleuren in de rotswanden en verschillende afsplitsende canyons in allerlei richtingen, met helemaal onderin in de diepste kloof de Colorado River. Het voelde zo onwerkelijk, dat je bijna dacht dat je voor een green screen stond, dat het niet echt was. We bevonden ons bovenaan wat letterlijk een afgrond was, samen met talloze andere toeristen. Diep onder de indruk hebben we in het opwaartse briesje naar dit voor ons tot dan toe onbekende natuurwonder staan staren en uiteraard onze foto's genomen. Het hele tafereel heet met recht 'Grand'
Daarna moesten we snel naar onze campsite (binnen het national park) om de tenten op te zetten, want we wilden weer terug naar de Canyon om de zonsondergang te zien. Onze buren waren wederom een andere G Adventures groep (grote organisatie
Als avondeten hebben we in het parkrestaurantje pizza zitten nassen, wat het totaal van die dag bracht op: Gatorade, cinnamon roll, hamburger, french fries, Oreo milkshake en dus pizza (waarvan ik ook een punt had ingepakt voor het ontbijt de volgende ochtend). Een echte post Vegas dag. Die avond had de andere groep in het kamp een kampvuur opgezet, maar wij waren allemaal erg moe en gingen vroeg onze tentjes in. Eerst heb ik nog even naar de sterren liggen kijken, die 10 keer beter zichtbaar zijn dan in Nederland, voordat ik probeerde in slaap te komen. Op die dunne kutmatjes op rotsachtige bodem in een tent die heen er weer wiegde door de wind, bleek dat erg lastig te zijn, maar misschien was ik ook wel erg enthousiast voor wat we de volgende ochtend gingen doen...
Dat vertel ik in het volgende verhaal! Nu zit ik bij de gate van mijn vliegtuig in LAX en moet ik bijna boarden. Tot in Nederland!
18. Yosemite, 4th of July & Death Valley
Daar ben ik weer!
Een aantal dagen zijn weer voorbij en sinds de laatste update heb ik natuurlijk opnieuw belachelijk veel dingen meegemaakt. Op dit moment ben ik in mijn Samesun Backpackers Hostel aan Venice Beach en heb ik wat tijd om zaakjes bij te werken. Locaties en foto's are coming up (weet niet wanneer tho), maar eerst even terug naar het begin (anders flipt mijn innerlijke autist).
Zaterdag
Na uren provisorisch met al mijn spullen in de lounge van de Columbus residence te hebben gezeten, ben ik het hele end naar Metropolis Hotel aan Mason Street met backpack en al gaan lopen, want het OV was te veel gedoe. Daar bleek dat ik al de hele dag had kunnen inchecken
Onze groep bestond in totaal uit slechts 10 mensen, waarvan 8 vrouwelijk, en de meesten waren tegen de 30 jaar oud (maar 2 anderen rond mijn leeftijd). Bij elkaar waren we met 3 Australiërs, 3 Duitsers, 2 Nederlanders, 1 Welshe (?) en 1 Ierse. Zo, de statistieken zijn uit de weg. Het Engels-niveau van deze groep was dus aanzienlijk beter dan wat ik de afgelopen weken had gehoord en dat was fijn
Met de gehele groep gingen we om de hoek in een Thais restaurant uit eten om elkaar alvast een beetje te leren kennen. Dat was zeer gezellig en vullend, maar ondertussen was het lastig om de switch van vrienden naar nieuwe mensen binnen 1 dag te maken, dus ging ik met zowel een enthousiast en nieuwsgierig gevoel als een gevoel van heimwee de nacht in.
Zondag
Zoals je misschien wel hebt kunnen zien aan de foto's, was dat gevoel van heimwee echter snel verdwenen, want het tempo van deze tour lag hoog en daarmee ook het tempo van nieuwe vrienden maken.
's Ochtends verzamelden we om een huiveringwekkende 8 uur in de bus, een tijdstip dat de rest van de week bijna als uitslapen kon worden beschouwd. Omdat we uit een groep van 10 personen (+ CEO's) bestonden en de bus voor 22 personen was bedoeld, hadden we onderweg belachelijk veel ruimte; iets waarvan we ons eigenlijk de hele week niet gerealiseerd hebben wat een luxe dat is. Met een typisch on-the-road country muziekje op de achtergrond knalden we via wat tussenstops bij Walmart en een leuke traditioneel Amerikaanse farmers market door het Califonische landschap oostwaarts, richting Yosemite (spreek uit: joSEmmeti) National Park. Onderweg was ik enigszins geschokt door de belachelijk grote en patserige 4x4 pickup trucks met onnodige en veel te grote offroad wielen waarin een overweldigende hoeveelheid Amerikanen reed. Wij zouden bij dat soort wagens altijd zeggen dat de bestuurder ergens voor moet compenseren, maar hier is het blijkbaar normaal.
Daarna kwamen we op prachtige wegen door glooiende heuvels en later bergen langs kilometers verbrand bosgebied, een resultaat van de regelmatig voorkomende bosbranden. Het is niet dat alles kaal en grijs ziet, maar in deze gebieden was een goede meerderheid van de bomen verdwenen of zwartgeblakerd. Natuurlijke bosbranden zijn overigens een belangrijk proces in Yosemite, dus het is allemaal geen ramp. Het park is ook een van de eerste national parks in de VS, omdat California na de Gold Rush van circa 1850 alle mensen uit de natuur wilde weren. De oude wegen die goudzoekers toen gebruikten, kun je soms nog steeds door de heuvels zien lopen. Vanwege deze heuvels moest soms de airco in de bus uit om de motor niet te oververhitten, en op zulke momenten besef je hoe belangrijk die airco is. Want for the record: buiten San Francisco is het zuidwesten van de VS gewoon overal minstens 35 graden, meestal zelfs in de bergen.
Bij onze eerste stop hebben we een kleine wandeling gemaakt langs enkele gigantische Sequoia bomen, die tot wel 5 meter in diameter kunnen worden. Deze waren niet zo groot als in het daadwerkelijke Sequoia National Park, maar het was alsnog indrukwekkend. Terug in de bus en belangrijker in de airco werd er veel gekletst en kwam ik erachter dat Australiërs een grote verscheidenheid aan afgekorte (en verzonnen?) woorden voor dingen gebruiken, waardoor een simpele opmerking er als volgt uit kan komen te zien: ''Oi mate, I'm just sittan here with my sunnies on in the condo so could ya throw me a roadie in a cuppa from the eski in the boot?''. Of zoiets.
Omdat het Independence Weekend was, waren de wegen in Yosemite Valley compleet volgepakt met auto's. Het is dat we via een door de Park Rangers ingerichte bus lane het gros van het verkeer konden omzeilen, anders had het uren geduurd voor we de valley konden verlaten. De bergen rondom waren in de schemering prachtig en met ongeloof keken we door de verrekijker naar klimmers die de bijna verticale rotswanden ervan probeerden te trotseren. Het was ook even wennen om absoluut geen ontvangst te hebben; iets wat in ons kleine, dichtbevolkte landje nooit voorkomt. Daar wen je echter snel aan, net als het besef dat een blog bijhouden vrij onmogelijk ging worden.
Op onze campsite vlak naast de rivier hadden we buren die ook een groep van G Adventures was; dit zou de rest van de week nog wel vaker voorkomen. In een rap tempo hebben we alle zooi uit de trailer geladen en samen met Ben (de enige andere man en daarmee mijn tent mate) heb ik ons tentje opgezet. Met wat biertjes uit de cooler in handbereik hebben we die avond het eten voorbereid en daarna gezellig rond het kampvuur spellen gedaan en s'mores gegeten. Een korte beschrijving van een s'more: Koekje, chocola, marshmallow smelten in vuurtje, flikker 'm erop, nog een koekje, pletten die shit (niet je klauwen branden), hap hap hap, mmmm. Hierna gingen we redelijk op tijd naar bed; wij in de tentjes, Jennie en Tim in de trailer en bus.
Maandag
De tenten zijn heel simpel op te zetten en af te breken, wat zelfs in de vroege uurtjes (07:30 in plaats van 08:00 in de bus) zorgde voor een verhoogde efficiëntie, bovenop het feit dat Ben al opgestaan was en de tent praktisch begon af te breken terwijl ik er nog in lag. Ik heb gewoon wat meer tijd nodig okee. Nee grapje, dat werd in de loop van de week wel beter, maar ik was blij met een vlotte compagnon om samen alles mee op te ruimen.
Het was heel vet om tussen de bergen en de rivier wakker te worden, want na 1 dag realiseer je je nog niet helemaal wat voor Amerikaanse natuurprachten je de komende week gaat zien. Vandaag was het Jennie's beurt om te rijden en onze eerste stop was bij Tunnel's View, een fantastisch panoramapunt boven Yosemite Valley en een van de meest gefotografeerde plekken in de VS. We waren vroeg begonnen, zodat we plekken als deze zonder hinderend verkeer konden bezoeken. Hierna gingen we namelijk naar Yosemite Falls, waar we gisteren niet konden stoppen.
Tussen 4 facking bussen aan Aziaten en andere toeristen wurmden we ons naar de bergwand om de waterval te bekijken (moet je nagaan hoe druk het later die dag zou worden). Via een flinke klauterpartij over een grote verzameling (natte) rotsen kwam ik als een van weinigen helemaal tot de rand van het stortbad van de waterval, waar de zachte waterdamp zich had omgezet in het equivalent van een flinke regenbui. Zeiknat maakte ik me dus snel weer uit de voeten naar lagergelegen rotsen, maar de ervaring was awesome
Onze reis vervolgde daarna via prachtige wegen naar Olmsted Point, nog een onwerkelijke plek waar ik weer als enige van onze groep naar de top van de berg ben geklommen om de uitzichten te aanschouwen en foto's te maken van gasten die het ravijn in wilden pissen. Meer buiten adem dan ik gewend was door de 2500 meter hoogte kwam ik uiteindelijk boven en dat was het absoluut waard. Ongelofelijke uitzichten over de vallei, bergen en het meer waar ik 15 minuten later in ging zwemmen!
Van al het rijden in de bus kon je af en toe namelijk een beetje duf worden. Mijn U-vormige impulsief gekochte reiskussen kwam in die ritten nog steeds ERG goed van pas, want het maakt de eeuwige halfslaap waarin je je bevindt een stuk comfortabeler. Om weer wat wakkerder te worden besloten Tim en ik dus om een duik te nemen in het gletsjerwater van Tenaya Lake, want het schijnt dat gletsjerwater koud is. Mijn 'chicken skin' en gekrompen zaakje vertellen mij dat dat aardig klopt. Zonder dollen, deze duik was beautiful, in een meer met doorzichtig water tussen de bergen van Yosemite. Ondertussen zaten de dames in de zon op een boomstam hun lunch te eten en foto's te maken. Typisch.
Onderweg naar de oostelijke grens van het park deden we ons best om een beer te spotten, omdat ons was verteld dat die er vaak waren, maar helaas zonder succes. Wel kwamen we langs meer mooie stekjes en zelfs sneeuw was te zien op de toppen van sommige bergen. Hierna verruilden we de bossen en hoge pieken van Yosemite voor de nog steeds zeer bergachtige maar drogere en warmere valleien van de Sierra.
Omdat het de 4th of July was, stopten we eerst op een parkeerplaats gevuld met nog altijd die gigantische trucks tegenover een Walmart, taferelen die we de komende dagen nog wel meer zouden zien (serieus, elke parkeerplaats + grote supermarkt(en) ziet er overal waar ik geweest ben hetzelfde uit; gebrek aan inspiratie ofzo). Daar hebben we chips, veel bier en voor sommige dames ook belachelijke t-shirts (zie foto's) ingeslagen, want die avond was er een cool event in de buurt van Bishop, het dorp waar we verbleven. Onze campsite was wederom mooi, nog steeds tussen de bergen, alleen 10 graden warmer. Het was dit moment dat mijn shirt voor het eerst uit ging, iets wat hierna nog veel zou voorkomen.
Na het eten namen we de bus naar het vliegveldje van Bishop, waar een geweldig en o zo Amerikaans tailgaiting evenement gaande was. Ik zal even uitleggen wat tailgaiting is. Normaal gesproken vindt het vaak plaats voor football games: een heel terrein (parkeerplaats, vliegveld) staat vol met RV's, trucks en auto's van mensen die daar zijn gekomen om een feestje te vieren. Bij football games gaat het alleen om de wedstrijd en de teams, maar nu waren er traditionele Amerikaanse spellen opgezet, stonden muziekjes aan en speelden kinderen in opgezette pierenbadjes. De Bishop Fire Department reed rond om de baadjes vol te spuiten (tot grote lol van de kids) en overal wapperde de Amerikaanse vlag. Maar het allerbelangrijkste van tailgaiting: je drinkt bier in je campingstoel. En niet zomaar bier: je haalt je bier uit je cooler die je achterin je truck of auto hebt staan. Dat is de essentie van het hele evenement en het is awesome
Onder de muggenbulten en invloed van alcohol keerden we terug naar onze campsite, om na veel woelen en omdraaien op de zeer oncomfortabele slaapmatjes uiteindelijk in slaap te vallen met een zeer voldaan gevoel over de afgelopen dag.
Dinsdag
Verslapen. Ben tent al bijna afgebroken. Het gebruikelijke.
Iedereen was enthousiast vandaag, want de reis ging naar VEGAS! Ik als minderjarige wist niet precies wat ik ervan moest verwachten en was op zich misschien wel meer benieuwd naar de hitte en uitgestrektheid van Death Valley, maar alsnog zou het een super awesome dag worden
De rit naar Panamint Valley en Death Valley was lang, en terwijl Tim ons als echte trucker, met baard, pet op en beef jerky in de hand, vanuit de nog steeds enigszins hoger gelegen Sierra de valleys in reed, werd het merkbaar warmer en warmer. Waar ik tegen het raam leunde (zonder shirt aan uiteraard), begonnen ondanks de airconditioning zweetvlekken te ontstaan. Eerst stopten we bij Father Crowley Point, omdat daar soms straaljagers van de Air Force als oefening door de ravijnen vliegen. Helaas weer geen geluk, dus reden we over de iconische, rechte, vlakke weg door Panamint Valley over de bergen Death Valley in. Bij de almachtige kracht van Helios, wat was het daar ongelofelijk heet. Zelfs de dames uit Australië (voor wie dit tot nu toe als een gemiddelde zomer was) begonnen hier toch wel wat druppeltjes op hun voorhoofd te vertonen.
We kwamen langs de Mesquite Flat Dunes, waar scènes uit de originele en de nieuwste Star Wars film zijn opgenomen, wat ik natuurlijk ultiem cool vond
Gelukkig vervolgden we hierna onze weg naar het 'koelere' Las Vegas, waar het slechts 39 graden was. Ik wilde bijna mijn jas uit de trailer gaan halen, brrr. In Vegas had ik even een absolute culture shock, want die stad is een grote fucking freakshow
Want dit is waar ik was gebleven! We checkten in in het Super 8 Hotel, waar ik beperkte tijd had om foto's en locaties te updaten in mijn wederom 4-persoonskamer for myself. Een heel verhaal voor slechts 3 dagen, zoals je ziet, dus de rest is to be continued. Misschien dat je je aan de locaties op de kaart alvast een voorstelling kunt maken van wat hierna komt!
