Het is zover!

Na een jaar thuiszitten en zo nu en dan een centje bijverdienen bij de AH (wat nu erg handig blijkt te zijn), ga ik dan toch eindelijk naar the Land of the Free, the Home of the Brave.

Stapels papieren met vliegtickets, boarding passes, travel authorizations, verzekeringspolissen, contactinformatie, tourvouchers en boekingsbevestigingen zijn geprint, en ook de andere gebruikelijke zooi is ingepakt. Nu is het afwachten hoeveel ik uiteindelijk alsnog blijk te zijn vergeten als ik al in the Land Across the Pond zit!

Het was nog even spannend of ik vanwege mijn fijne hoornvliesinfectie a.k.a. herpes simplex keratitis wel weg kon, maar ik ga het toch lekker doen. De infectie begon al weken geleden en is als een soort Donald Trump: een slechte grap die iets te lang blijft duren.

Om het oog wat rust te geven heb ik een leuk ooglapje om; in mijn directe entourage sta ik al bekend als Kapitein Kutoog. Dat is niet waar; die naam verzin ik net en wilde ik persé in deze blog verwerken, sorry.

Ik zal het lapje bij de douane wel nog maar even af laten, want je weet nooit of je voor een mentaal beperkte piraat wordt aangezien en apart genomen wordt voor een anal cavity search. Maar dat terzijde.

Het wordt een lange reis, waarin ik grotendeels in de middelste stoel van de middelste rij in de economy class zit, maar zolang er niet een morbidly obese zwetende kerel aan beide kanten van mij komt zitten, moet het goedkomen.

Het weer daar in het westen wordt goed (belangrijk) en ik heb er hartstikke veel zin in! Of de WiFi altijd genoeg aanwezig en snel genoeg zal zijn, weet ik niet, maar dat merken jullie wel