Ik weet dat bijna niemand dit nog leest, maar voor degenen die dat mogelijk nog wel doen, voor mijn eigen gevoel van vervollediging en omdat ik alles later nog eens terug wil kunnen lezen, ga ik het laatste stukje in de komende dagen alsnog afmaken.

Vrijdag

De volgende ochtend op onze prachtige campsite aan Lake Havasu/Colorado River was iedereen op een of andere manier vanzelf supervroeg op, dus kwam ik er ook maar uit. De zon was nauwelijks op, maar zelfs op dit tijdstip brak het zweet je al uit als je naar buiten stapte. Vanwege deze omstandigheden besloot ik om vlug een frisse ochtendduik te nemen in het water, ook om wat sneller wakker te worden. Het water was ondanks de vroegte verrassend aangenaam, dus heb ik daar langer dan gepland in liggen drijven, genietend van de prachtige omgeving. De vorige dag had ik mijn hak een beetje opgehaald aan een steen onder water, dus het heuvel af en op wandelen op blote voeten was nogal vervelend, maar als de echte doorbijter die ik natuurlijk ben, stapte ik daar resoluut doorheen (''au, au, kut, au, fack, au'').

Nadat ik me had afgedroogd en opgefrist, had Ben zoals gebruikelijk de hele tent al afgebroken voordat ik een vinger aan hulp had kunnen uitsteken. Uiteraard voelde ik me weer schuldig, maar in deze weersomstandigheden was ik er ook niet heel ontevreden mee. Ook het ontbijt was al klaargezet en voordat ik echt uitgegeten was, was het alweer opgeruimd. Zoals je misschien merkt, ging alles vlug deze morgen, dus om kwart voor 8(een kwartier te vroeg)zaten we gepakt en klaar in de bus; iets wat volgens onze stomverbaasde CEO's een zeer zeldzaam voorval was.

De rit was wederom lang; ik heb in de hitte lekker geslapen en wat gelezen in mijn nieuwe boek. Lezen in de auto kon ik eerst nooit, dus het was fijn dat dat nu lukte! Onze reis nam ons vandaag naar het Joshua Tree National Park, een park vol gekke, unieke Dr. Seuss-achtige bomen en indrukwekkende rotspartijen. Toen we het park binnenreden, waren we allemaal enthousiast aan het proberen de eerste Joshua Tree te spotten. Een grote ontlading natuurlijk toen we die dan ook zagen, maar (zoals we eigenlijk wel wisten) begonnen er meer en meer te verschijnen, totdat je het voor woestijn-termen bijna een bos kon noemen.

Binnen het park gingen wij naar Hidden Valley; dat is wat de naam eigenlijk al aangeeft. Tussen de grote rotspartijen lag plots een kleine vallei, die via olifantenpaadjes te bereiken was. Vroeger was dit een verborgen plaats waar veedieven snel schuilden als ze werden achtervolgd door de boeren of de sheriff, want van buitenaf gezien is er niets wat de indruk wekt dat er tussen die rotsen in de woestijn een geheime vallei schuilgaat. Opnieuw nam Tim ons hier via een ingewikkelde route mee naar een verzameling steen die boven de rest van de Valley uitstak, opnieuw haakte bij het zicht van deze klim de helft van de groep af en opnieuw kon ik dat wel begrijpen, omdat het opnieuw een levensgevaarlijke klim was. Door elkaar omhoog te trekken en met een nieuwe schaafplek in mijn broek kwamen we met zijn vijven uiteindelijk wel boven en dat was natuurlijk heel gaaf

Verder beneden begon de Nederlandse dame toen opeens Ennio Morricone-waardige vogelgeluiden te maken, die het hele gebeuren een awesome Wild West-sfeertje gaven. Op zulke moment voel je je even King of the World, totdat je weer aan de afdaling moet beginnen.

Die verliep verder tamelijk veilig, als in: niemand is zijn dood tegemoet gevallen, waardoor we met de rest van de groep herenigd konden worden. We kwamen nog een tweetal toeristen tegen die aan hun uitspraak te horen overduidelijk Nederlands waren en vroegen of we een foto van ze konden maken. Gurdo the photographer was toen de lul en ik probeerde in het Nederlands te vragen hoe en wat, maar dat viel verrassend tegen! Ik ben toen oprecht weer terug geswitched naar Engels, omdat dat me gemakkelijker afging. Blijkbaar was de Engelse taal op dit punt al aardig ingeslepen in mijn hoofd.

Hierna aten we lunch met de restjes van de vorige dag (het was de laatste dag van de tour, dus alles moest op) en moesten we weer onze zweetbus in. De rit ging toen toch echt naar het beruchte Los Angeles am Meer, over alweer belachelijk slechte wegen met ontiegelijk veel hobbels om je slaap telkens te onderbreken. Het was vanaf dit moment ongeveer dat de omgeving me steeds meer ging doen denken aan de wereld van GTA 5

Voor de leken: dat is een free roam game die zich afspeelt in een omgeving die heel sterk gebaseerd is op Los Angeles en omstreken. In Joshua Tree park herkende ik al dingen, maar nu ik langs bergen en windmolenparken reed, werd de herkenning alleen maar groter. Be prepared, want hier ga ik in Los Angeles nog vaker op terugkomen!

Ondertussen begonnen we steeds meer in de bebouwing te komen, dus probeerde ik mezelf wakker te houden; ik wilde namelijk wel het binnenrijden van Los Angeles meemaken natuurlijk. Ik was alleen even vergeten dat deze stad aan de oostkant (waar wij vandaan kwamen) een slordige 80 kilometer aan voorsteden heeft... Als je daar al het verkeer bij optelt, dan snap je wel dat ik dus echt niet wakker bleef tussen al die buitenwijken. Elke keer als je dacht ''o nu lijkt het alsof we dichterbij komen'', dan bleef de stad maar komen en komen en nog steeds waren er geen wolkenkrabbers of zee in zicht. Ik viel dus in slaap, maar toen ik wakker werd, stonden we in de file en was aan mijn rechterkant opeens Downtown Los Angeles!

Die skyline was heel vet, maar wij gingen meer richting het zuidwesten, LAX Airport. Vanaf de highway zag je overal de typerende Californische lange palbomen van alle foto's die je op internet ziet. Ook waren bijna alle gebouwen laag, kenmerkend voor Los Angeles (en ik denk ook de rest van de westkust); New York is bijvoorbeeld veel meer de hoogte in gebouwd. Van deze vergezichten kon ik niet echt genieten, want ten eerste was het een beetje mistig (dat kan bewolking of smog zijn, ik weet het niet) en ten tweede reden we over het meest irritante wegdek tot nu toe. De highways in Amerika zijn vaak gemaakt van betonnen platen, en in dit geval sloten die echt niet goed op elkaar aan. Dankzij het schijnbaar oneindige kedeng-kedeng ritme werd ik voor de eerste keer sinds tijden weer wagenziek, gelukkig nog zonder te kotsen.

Onze verblijfplaats was een scherp contrast met de tentjes van de nacht ervoor: het Hilton Airport Hotel. Dit hotel was no joke: luxe lobby, luxe gangen en heerlijk luxe kamers. Een zacht bed, een eigen badkamer, airconditioning en uitzicht over een deel van de stad waren op een of andere manier heel erg welkom die dag. Hier hadden we even tijd om te relaxen en op te frissen (niet genoeg tijd om een blog bij te werken, natuurlijk), voordat we weer verzamelden in de lobby. Die avond hadden we namelijk een heel vette en laatste (

) activiteit met de groep.

Maar omdat ik alweer een te lang verhaal heb gebreid, is dat voor het volgende stuk!