Het laatste hoofdstuk van mijn reis, waarschijnlijk nog niet van mijn blog: Los Angeles! Voordat ik begin met schrijven denk ik namelijk altijd dat het me wel lukt om alles in een update te proppen, maar terwijl mijn tekst langer en langer wordt, realiseer ik me altijd dat ik het weer op moet splitsen in meerdere delen. Ik kijk wel hoe ver ik deze keer kom!

Vrijdag

De activiteit waar ik het over had, was een echte baseball game van de LA Dodgers! Dit stond niet op de planning en was een spontaan en geweldig idee van de CEO's naarmate het einde van de tour naderde. Met de bus reden we naar het Dodgers Stadium vlakbij Downtown LA, waar bergop naar de parkeerplaats een lange file stond. Opnieuw waren we met een bus in het voordeel, omdat er een apart, sneller toegankelijk parkeergebied voor grote voertuigen was georganiseerd. We waren dus iets van een halfuur te laat in het stadion, maar dat was niet erg. Honkbal is namelijk meer een sociaal event dan een echt sportevent; het gaat meer om het chillen op de tribune met je vrienden, terwijl je hotdogs eet en bier drinkt, dan het actief volgen van de wedstrijd. Dat komt ook doordat honkbalwedstrijden vaak nogal saai kunnen zijn en ze duren vaak bijna 4 uur. Wij hadden echter geluk, want de game was erg levendig, met een aantal homeruns voor de Dodgers voor ons om naar te juichen.

Het was ook helemaal niet duur, met iets van 12 dollar per kaartje. Het was het eten dat absurd veel kostte. Als de hongerige en dorstige sloeber die ik was, heb ik herhaaldelijk 7 dollar voor een hotdog en 11,50 voor een pint bier betaald. Les voor de volgende keer: neem je eigen eten mee naar een basball game. De sfeer was wel geweldig in het stadion! Het zat redelijk vol en de overgrote meerderheid van de supporters was uiteraard in het donkerblauw, want de LA Dodgers speelden thuis. Tussen de innings, slagbeurten en strikes door kwamen er uit de speakers allerlei muziekjes en geluidjes om het publiek op te zwepen, wat ook werkte. Je kent het misschien wel: die typische uplifting orgelmuziek die ze in Amerika ook vaak bij (ice) hockey (en misschien nog andere sporten?) gebruiken, waarvan de bekendste deze is:https://www.youtube.com/watch?v=vb19d08Lnec. Aan het eind verschijnt er dan groot 'CHARGE' op de schermen en dat is ook wat iedereen roept, maar ook spelen ze vaak korte orgelversies van bekende liedjes of wordt er alleen een klapgeluid afgespeeld om ons mee te laten klappen. Het is kinderlijk, maar het had resultaat! Ondertussen werden er allerlei reclamefilmpjes afgespeeld, werd er geprobeerd waves op gang te brengen en werd er in het publiek een opblaasbal heen en weer geslagen. Hilarisch was het sentiment dat mensen hadden voor die bal, want zodra een of andere lul de bal over de railing naar het vak beneden ons sloeg, werd iedereen gek en begon te roepen en te schelden naar degenen die de bal had weggewerkt. De hele ervaring was prachtig om mee te maken!

In de bus terug naar het hotel kwam daarna helaas het lastige moment om een soort van afscheid te nemen, want vanaf de volgende ochtend zou het in principe weer ieder voor zich zijn. Tim en Jennie waren geweldig leuke tour guides en zeiden zelf ook dat ze ons een super awesome groep vonden, ook al hadden we maar een week om elkaar te leren kennen. Als teken van dankbaarheid hebben we in red cups voor onze CEO's wat geld verzameld als een soort fooi, want natuurlijk stelden we hun goede humeur en ervaren begeleiding van de afgelopen dagen erg op prijs en wilden we daar wat voor teruggeven. Bij het hotel hebben we elkaar allemaal knuffels gegeven en vaarwel gezegd, want de kans was groot dat we elkaar niet meer zouden zien de volgende dag. Tijdens de tour heb ik een geweldige tijd gehad en ongelofelijke plaatsen aanschouwd, dus misschien dat ik in de toekomst nog wel eens een tour van G Adventures zal doen; wie weet.

Ik was blij dat de avond in Los Angeles (vanwege de zeelucht waarschijnlijk) weer een stuk koeler was, want na fucking Death Valley, Vegas en het zweethok dat Arizona heet, begon ik de hitte wel een beetje zat te worden. Ook de volgende dag was de airco in mijn kamer in het Hilton zeer welkom, want overdag was het uiteraard wel warm in Los Angeles. Ik begon oprecht de Nederlandse 20 graden met bewolking te missen na al deze voor mij meteorologische extremen. Bijna kwam mijn terugkeer naar die taferelen al in zicht!

Zaterdag

Het was namelijk alweer zaterdag, mijn op een na laatste volledige dag in de VS. Ik had heerlijk geslapen en was tijdens het inpakken nog steeds een beetje in dromenland, want het tempo lag iets te laag om de checkout van 12 uur te halen. Haastig ben ik toen een ontbijt bij de Denny's om de hoek gaan halen, wat verrassend lekker was om op mijn hotelkamer snel naar binnen te proppen.

In de lobby waren toevallig nog 5 anderen en Jennie, die samen nog wat gingen lunchen in Venice Beach. Laat dat nou net zijn waar mijn hostel zat! Het vaarwel van de vorige avond was dus nog niet echt vaarwel en samen met Ben en de Ierse Aine (spreek uit: anje) heb ik een Uber genomen richting Windward Avenue, waar het beoogde café zich letterlijk naast de ingang van mijn hostel bevond. Eerst waren we even heel kort een rondje gelopen langs Venice Beach, waar we alvast onder de indruk waren van de Californische sfeer en hoe erg het op de internetfoto's leek. Terwijl we verder wachtten op de anderen, ging ik aan de overkant van de straat het zoveelste souvenirwinkeltje in die week, nog steeds op zoek naar een nieuwe pet. En eindelijk was er een die wel okee zat en geen belachelijke 'American and proud of it'-tekst erop had, maar een simpele met 'Cali' (want het moet uiteraard wel nog een beetje toeristisch zijn en Californië is awesome). De kruinopvolger is gevonden!

Toen de andere dames uiteindelijk arriveerden, konden we gezellig wat eten en drinken in het café, voordat zij op weg gingen naar een nagelsalon. Zonder afscheid zeiden ze toen 'See you in a bit!', wat 'Zie je straks!' betekent, maar achteraf was dat de laatste keer dat ik hen nog zou zien...